باسلام

دوستان گرامي

به جهت سؤالهاي مكرر شما بزرگواران در مورد اينكه ذوالقرنين چه كسي بوده است؟ توجه شما را به نظر آيت الله مكارم شيرازي جلب مي كنيم:
در آيه 83 از سوره كهف مى ‏خوانيم: «و يسئلونك عن ذى القرنين قل سأتلوا عليكم منه ذكرا ...»
(و از تو درباره ذى القرنين سؤال مى‏كنند بگو به زودى گوشه‏اى از سرگذشت او را براى شما بازگو مى‏كنم)
در اينجا اين سؤال مطرح مى‏شود كه ذوالقرنين چه كسى بود؟
در اينكه ذوالقرنين كه در قرآن مجيد آمده از نظر تاريخى چه كسى بوده است، و بر كدام يك از مردان معروف تاريخ منطبق مى‏شود؟ در ميان مفسران گفتگو بسيار است، نظرات مختلفى در اين زمينه ابراز شده كه مهمترين آنها سه نظريه زير است.
اول: بعضى معتقدند او كسى جز «اسكندر مقدونى» نيست، لذا بعضى او را به نام اسكندر ذوالقرنين مى‏خوانند، و معتقدند كه او بعد از مرگ پدرش بر كشورهاى روم و مغرب و مصر تسلط يافت، و شهر اسكندريه را بنا نمود، سپس شام و بيت المقدس را در زير سيطره خود گرفت، و از آنجا به ارمنستان رفت، عراق و ايران را فتح كرد، سپس قصد «هند» و «چين» نمود و از آنجا به خراسان بازگشت شهرهاى فراوانى بنا نهاد، و به عراق آمد و بعد از آن در شهر «زور» بيمار شد و از دنيا رفت، و به گفته بعضى بيش از 36 سال عمر نكرد، جسد او را به اسكندريه بردند و در آنجا دفن نمودند.(تفسير فخر رازى ذيل آيات مورد بحث و كامل ابن اثير جلد 1 صفحه 287، بعضى معتقدند نخستين كسى كه اين نظريه را ابراز كرده شيخ ابوعلى سينا در كتاب الشفاء بوده است.)
دوم: جمعى از مورخين معتقدند ذوالقرنين يكى از پادشاهان «يمن» بوده (پادشاهان يمن بنام «تبع» خوانده مى‏شدند كه جمع آن «تبابعه» است).
از جمله «اصمعى» در تاريخ عرب قبل از اسلام، و «ابن هشام» در تاريخ معروف خود بنام «سيره» و «ابوريحان بيرونى» در «الاثار الباقية» را مى‏توان نام برد كه از اين نظريّه دفاع كرده‏اند.
حتّى در اشعار «حميرى‏ها» (كه از اقوام يمن بودند) و بعضى از شعراى جاهليت اشعارى ديده مى‏شود كه در آنها افتخار به وجود «ذوالقرنين» كرده‏اند.( الميزان جلد 13 صفحه 414.)
طبق اين فرضيه، سدّى را كه ذوالقرنين ساخته، همان سدّ معروف «مأرب» است.
سومين نظريه كه ضمناً جديدترين آنها محسوب مى‏شود همانست كه دانشمند معروف اسلامى «ابوالكلام آزاد» كه روزى وزير فرهنگ كشور هند بود، در كتاب محققانه‏اى كه در اين زمينه نگاشته است آمده.( اين كتاب به فارسى ترجمه شده و بنام« ذوالقرنين يا كورش كبير» انتشار يافته، و بسيارى از مفسران و مورخان معاصر، اين نظريه را بالحن موافق در كتابهاى خود مشروحاً آورده‏اند.)
طبق اين نظريه ذوالقرنين همان «كورش كبير» پادشاه هخامنشى است.
از آنجا كه نظريه اوّل و دوّم تقريباً هيچ مدرك قابل ملاحظه تاريخى ندارد و از آن گذشته، نه اسكندر مقدونى داراى صفاتى است كه قرآن براى ذوالقرنين شمرده و نه هيچيك از پادشاهان يمن.
به علاوه «اسكندر مقدونى» سدّ معروفى نساخته، امّا «سدّ مأرب» در «يمن» سدّى است كه با هيچيك از صفاتى كه قرآن براى سدّ ذوالقرنين ذكر كرده است تطبيق نمى‏كند، زيرا سدّذوالقرنين طبق گفته قرآن از آهن و مس ساخته شده بود، و براى جلوگيرى از هجوم اقوام وحشى بوده، در حالى كه سدّ مأرب از مصالح معمولى، و به منظور جمع آورى آب و جلوگيرى از طغيان سيلابها ساخته شده بود، كه شرح آن را قرآن در سوره «سبا» بيان كرده است.
به همين دليل بحث را بيشتر روى نظريه سوّم متمركز مى‏كنيم، و در اينجا لازم مى‏ دانيم به چند امر دقيقاً توجه شود:
الف: نخستين مطلبى كه در اينجا جلب توجه مى كند اين است كه «ذوالقرنين» (صاحب دو قرن) چرا به اين نام ناميده شده است؟
بعضى معتقدند اين نامگذارى به خاطر آن است كه او به شرق و غرب عالم رسيد كه عرب از آن تعبير به قرنى الشمس (دو شاخ آفتاب) مى‏كند.
بعضى ديگر معتقدند كه اين نام به خاطر اين بود كه دو قرن زندگى يا حكومت كرد، و در اينكه مقدار قرن چه اندازه است نيز نظرات متفاوتى دارند.
بعضى مى‏گويند در دو طرف سر او برآمدگى مخصوصى بود و به خاطر آن به ذوالقرنين معروف شد.
و بالاخره بعضى بر اين عقيده‏اند كه تاج مخصوص او داراى دو شاخك بود.
و عقائد ديگرى كه نقل همه آنها به طول مى‏انجامد، و چنانكه خواهيم ديد مبتكر نظريه سوّم يعنى «ابوالكلام آزاد» از اين لقب، استفاده فراوانى براى اثبات نظريه خود كرده است.
ب: از قرآن مجيد به خوبى استفاده مى‏شود كه ذوالقرنين داراى صفات ممتازى بود:
- خداوند اسباب پيروزيها را در اختيار او قرار داد.
- او سه لشگر كشى مهم داشت: نخست به غرب، سپس به شرق و سرانجام به منطقه‏اى كه در آنجا يك تنگه كوهستانى وجود داشته، و در هر يك از اين سفرها با اقوامى برخورد كرد
- او مرد مؤمن و موحّد و مهربانى بود، و از طريق عدل و داد منحرف نمى‏شد، و به همين جهت مشمول لطف خاص پروردگار بود. او يار نيكوكاران و دشمن ظالمان و ستمگران بود، و به مال و ثروت دنيا علاقه‏اى نداشت.
- او هم به خدا ايمان داشت و هم به روز رستاخيز.
- او سازنده يكى از مهمترين و نيرومندترين سدها است، سدى كه در آن بجاى آجر و سنگ از آهن و مس استفاده شد (واگر مصالح ديگر در ساختمان آن نيز به كار رفته باشد تحت الشعاع اين فلزات بود) و هدف او از ساختن اين سد كمك به گروهى مستضعف در مقابل ظلم و ستم قوم يأجوج و مأجوج بوده است.
- او كسى بوده كه قبل از نزول قرآن نامش در ميان جمعى از مردم شهرت داشت، و لذا قريش يا يهود از پيغمبر صلى الله عليه و آله درباره آن سؤال كردند، چنانكه قرآن مى‏گويد يسئلونك عن ذى القرنين: «از تو درباره ذوالقرنين سؤال مى‏كنند».
اما از قرآن چيزى كه صريحاً دلالت كند او پيامبر بوده استفاده نمى‏شود هر چند تعبيراتى در قرآن هست كه اشعار به اين معنى دارد چنانكه در تفسير آيات سابق گذشت.
از بسيارى از روايات اسلامى كه از پيامبر صلى الله عليه و آله و ائمه اهلبيت عليهم السلام نقل شده نيز مى‏خوانيم: «او پيامبر نبود بلكه بنده صالحى بود»( به تفسير نورالثقلين جلد سوم صفحات 294 و 295 مراجعه شود.)
ج: اساس قول سوم (ذوالقرنين كورش كبير بوده است) به طور بسيار فشرده بر دو اصل استوار است:
نخست اينكه: سؤال كنندگان درباره اين مطلب از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله طبق رواياتى كه در شأن نزول آيات نازل شده است يهود بوده‏اند، و يا قريش به تحريك يهود، بنابراين بايد ريشه اين مطلب را در كتب يهود پيدا كرد.
از ميان كتب معروف يهود به كتاب دانيال فصل هشتم بازمى‏گرديم، در آنجا چنين مى‏خوانيم:
«در سال سلطنت «بل شصّر» به من كه دانيالم رؤيائى مرئى شد بعد از رؤيائى كه اولًا به من مرئى شده بود، و در رؤيا ديدم، و هنگام ديدنم چنين شد كه من در قصر «شوشان» كه در كشور «عيلام» است بودم و در خواب ديدم كه در نزد نهر «اولاى» هستم و چشمان خود را برداشته نگريستم و اينك قوچى در برابر نهر باستاد و صاحب دو شاخ بود، و شاخهايش بلند ... و آن قوچ را به سمت «مغربى» و «شمالى» و «جنوبى» شاخ زنان ديدم، و هيچ حيوانى در مقابلش مقاومت نتوانست كرد، و از اينكه احدى نبود كه از دستش رهائى بدهد لهذا موافق رأى خود عمل مى‏نمود و بزرگ مى ‏شد ...» (كتاب دانيال فصل هشتم جمله‏ هاى 1- 4)
پس از آن در همين كتاب از «دانيال» چنين نقل شده: «جبرئيل بر او آشكار گشت و خوابش را چنين تعبير نمود:
قوچ صاحب دو شاخ كه ديدى ملوك مدائن و فارس است (يا ملوك ماد و فارس است).
يهود از بشارت رؤياى دانيال چنين دريافتند كه دوران اسارت آنها با قيام يكى از پادشاهان ماد و فارس، و پيروز شدنش بر شاهان بابل، پايان مى‏گيرد، و از چنگال بابليان آزاد خواهند شد.
چيزى نگذشت كه «كورش» در صحنه حكومت ايران ظاهر شد و كشور ماد و فارس را يكى ساخت، و سلطنتى بزرگ از آن دو پديد آورد، و همانگونه كه رؤياى دانيال گفته بود كه آن قوچ شاخهايش را به غرب و شرق و جنوب مى‏ زند كورش نيز در هر سه جهت فتوحات بزرگى انجام داد.
يهود را آزاد ساخت و اجازه بازگشت به فلسطين به آنها داد.
جالب اينكه در تورات در كتاب «اشعيا» فصل 44 شماره 28 چنين مى‏خوانيم:
«آنگاه در خصوص كورش مى‏فرمايد كه شبان من اوست، و تمامى مشيتم را به اتمام رسانده به «او رشليم خواهد گفت كه بنا كرده خواهى شد».
اين جمله نيز قابل توجه است كه در بعضى از تعبيرات تورات، از كورش تعبير به عقاب مشرق، و مرد تدبير كه از مكان دور خوانده خواهد شد آمده است (كتاب اشعيا فصل 46 شماره 11).
دوم: اينكه در قرن نوزدهم ميلادى در نزديكى استخر در كنار نهر «مرغاب» مجسمه‏اى از كورش كشف شد كه تقريباً به قامت يك انسان است، و كورش را در صورتى نشان مى‏دهد كه دو بال همانند بال عقاب از دو جانبش گشوده شد، و تاجى به سر دارد كه دو شاخ همانند شاخ‏هاى قوچ در آن ديده مى‏شود.
اين مجسمه كه نمونه بسيار پرارزشى از فنّ حجّارى قديم است آنچنان جلب توجه دانشمندان را نمود كه گروهى از دانشمندان آلمانى فقط براى تماشاى آن به ايران سفر كردند.
از تطبيق مندرجات تورات با مشخصّات اين مجسمه اين احتمال در نظر اين دانشمند كاملًا قوت گرفت كه ناميدن «كورش» به «ذوالقرنين» (صاحب دوشاخ) از چه ريشه‏اى مايه مى‏ گرفت، و همچنين چرا مجسمه سنگى كورش داراى بالهائى همچون بال عقاب است، و به اين ترتيب بر گروهى از دانشمندان مسلّم شد كه شخصيت تاريخى ذوالقرنين از اين طريق كاملًا آشكار شده است.
آنچه اين نظريه را تأييد مى‏ كند اوصاف اخلاقى است كه در تاريخ براى كورش نوشته‏اند.
هر ودوت مورخ يونانى مى‏نويسد: «كورش» فرمان داد تا سپاهيانش جز به روى جنگجويان شمشير نكشند، و هر سرباز دشمن كه نيزه خود را خم كند او را نكشند، و لشگر كورش فرمان او را اطاعت كردند بطوريكه توده ملت، مصائب جنگ را احساس نكردند.
و نيز «هرودوت» درباره او مى‏نويسد: كورش پادشاهى كريم و سخى و بسيار ملايم و مهربان بود، مانند ديگر پادشاهان به اندوختن مال حرص نداشت بلكه نسبت به كرم و عطا حريص بود، ستم زدگان را از عدل و داد برخوردار مى ‏ساخت و هرچه را متضمن خير بيشتر بود دوست مى ‏داشت.
و نيز مورّخ ديگر «ذى نوفن» مى‏نويسد: كورش پادشاه عاقل و مهربان بود وبزرگى ملوك با فضائل حكماء در او جمع بود، همّتى فائق، وجودى غالب داشت، شعارش خدمت انسانيّت و خوى او بذل عدالت بود، و تواضع و سماحت در وجود او جاى كبر و عجب را گرفته بود.
جالب اينكه اين مورّخان كه كورش را اين چنين توصيف كرده‏اند از تاريخ نويسان بيگانه بودند نه از قوم يا ابناء وطن او، بلكه اهل يونان بودند و مى ‏دانيم مردم يونان به نظر دوستى به كورش نگاه نمى ‏كردند، زيرا با فتح «ليديا» به دست كورش شكست بزرگى براى ملت يونان فراهم گشت.
طرفداران اين عقيده مى گويند اوصاف مذكور در قرآن مجيد درباره ذوالقرنين با اوصاف كورش تطبيق مى‏ كند.
از همه گذشته كورش سفرهائى به شرق غرب و شمال انجام داد كه در تاريخ زندگانيش به طور مشروح آمده است، و با سفرهاى سه گانه‏اى كه در قرآن ذكر شده قابل انطباق مى‏باشد:
نخستين لشگركشى كورش به كشور «ليديا» كه در قسمت شمال آسياى صغير قرار داشت صورت گرفت، و اين كشور نسبت به مركز حكومت كورش جنبه غربى داشت.
هرگاه نقشه ساحل غربى آسياى صغير را جلو روى خود بگذاريم خواهيم ديد كه قسمت اعظم ساحل در خليجك‏هاى كوچك غرق مى ‏شود، مخصوصاً در نزديكى «ازمير» كه خليج صورت چشمه‏اى به خود مى‏گيرد.
قرآن مى‏گويد ذوالقرنين در سفر غربيش احساس كرد خورشيد در چشمه گلالودى فرو مى ‏رود.
اين صحنه همان صحنه‏اى بود كه كورش به هنگام فرو رفتن قرص آفتاب (در نظر بيننده) در خليجك‏هاى ساحلى مشاهده كرد.
لشكركشى دوّم كورش به جانب شرق بود، چنانكه «هرودوت» مى‏گويد: اين هجوم شرقى كورش بعد از فتح «ليديا» صورت گرفت، مخصوصاً طغيان بعضى از قبائل وحشى بيابانى كورش را به اين حمله واداشت.
تعبير قرآن «حتى اذا بلغ مطلع الشمس وجدها تطلع على قوم لم نجعل لهم من دونها سترا» (سوره كهف آيه 90)
اشاره به سفر كورش به منتهاى شرق است كه مشاهده كرد خورشيد بر قومى طلوع مى‏ كند كه در برابر تابش آن سايبانى ندارند اشاره به اينكه آن قوم بيابان گرد و صحرانورد بودند.
كورش لشگركشى سومى داشته كه به سوى شمال، به طرف كوههاى قفقاز بود، تا به تنگه ميان دو كوه رسيد، و براى جلوگيرى از هجوم اقوام وحشى با درخواست مردمى كه در آنجا بودند در برابر تنگه سدّ محكمى بنا كرد.
اين تنگه در عصر حاضر تنگه «داريال» ناميده مى‏شود كه در نقشه‏هاى موجود ميان «ولادى كيوكز» و «تفليس» نشان داده مى‏شود، در همانجا كه تاكنون ديوار آهنى موجود است، اين ديوار همان سدى است كه كورش بنا نموده زيرا اوصافى كه قرآن درباره سد ذوالقرنين بيان كرده كاملا بر آن تطبيق ميكند.
اين بود خلاصه آنچه در تقويت نظريه سوم بيان شده است.( براى توضيح بيشتر به كتاب« ذوالقرنين يا كورش كبير» و همچنين« فرهنگ قصص قرآن» مراجعه شود.)
درست است كه در اين نظريه نيز نقطه‏ هاى ابهامى وجود دارد، ولى فعلًا مى‏توان از آن به عنوان بهترين نظريه درباره تطبيق ذوالقرنين بر رجال معروف تاريخى نام برد.
( تفسير نمونه، ج12، ص542 و يكصد و هشتاد پرسش و پاسخ، ص: 611)
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
(1)

باسلام

دوست گرامي

مورخين، از كورش به خوبي ياده كرده اند و عده اي از مفسرين، ذوالقرنين در قرآن را كه به عدالت و عمل صالح توصيف شده است، به كورش تطبيق داده اند . جهت اطلاع بيشتر از زندگي نامه و جنگ هاي او به جلد 1 كتاب تاريخ ايران باستان نوشته حسن پيرنيا مراجعه كنيد

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

با سلام

دوست گرامي

اگر در روايت دقت كرده باشيد حضرت علي عليه السلام نفرمود ذوالقرنين هم اكنون در نزد شماست بلكه حضرت فرمود: مثل او يعني خودش در شما است. قَالَ أَخْبِرْنِي عَنْ ذِي الْقَرْنَيْنِ أَ نَبِيُّ هُوَ أَمْ مَلَكٌ قَالَ لَا نَبِيٌّ وَ لَا مَلَكٌ كَانَ عَبْداً لِلَّهِ صَالِحاً أَحَبَّ اللَّهَ فَأَحَبَّهُ وَ نَصَحَ لِلَّهِ فَنَصَحَ اللَّهُ لَهُ أَرْسَلَهُ اللَّهُ إِلَى قَوْمٍ فَضُرِبَ عَلَى قَرْنِهِ الْأَيْمَنِ فَغَابَ عَنْهُمْ مَا شَاءَ اللَّهُ ثُمَّ ظَهَرَ فَضَرَبُوهُ عَلَى قَرْنِهِ الْأَيْسَرِ فَغَابَ عَنْهُمْ ثُمَّ رُدَّ الثَّالِثَةَ فَمَكَّنَهُ اللَّهُ فِي الْأَرْضِ وَ فِيكُمْ مِثْلُهُ يَعْنِي نَفْسَه‏ بحار الانوار ج40 ص 284

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

باسلام

دوست گرامي؛ «شباهت داشتن» مساله اي است و «اين هماني» مساله ديگري است ما در اين مقاله به شباهت ها پرداخته ايم و به هيچ وجه معتقد نيستيم كه امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف همان ذوالقرنين بوده است.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

با سلام

دوست گرامي

اگر دقت کنيد، روايات، شباهت‌هاي ذوالقرنين با حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف را بيان مي کند نه اينکه بگويد امام مهدي عجل الله فرجه الشريف همان ذوالقرنين است

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

باسلام

دوست گرامي

1. رسول گرامي اسلام معجزات فراواني غير از قرآن داشته اند مضاف به اينکه قرآن، آيه آيه آن معجزه است نه اينکه لازم باشد به اتمام برسد تا يک معجزه واحده به حساب آيد.

2. مومن به معني ايمان آورنده است نه ايمن کنند.

3. ياران حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه داراي 313 يار خاص و خيل فراواني از ياورانس است که برخي در همين دنيا بوده و برخي از دنيا رفته و در زمان ظهور به اين دنيا رجعت خواهند نمود و به دستور امام اوامر ايشان را انجام خواهند داد.

4. مومن واقعي افراد فراواني در گذشته بوده و فعلا هم هستند و اين مقام بلند را درک کرده اند.

5. امتحان الهي در مورد همه اجرا مي شود و کسي از آن استثنا نيست اما امتحان در مورد هر کسي متفاوت است آنچه به عنوان سوال مطرح کرده ايد ظاهرا ادعاي شماست و کسي چنين اعتقادي ندارد.

6. خداوند رسول الله صلي الله عليه و آله و برخي انبيا مانند ابراهيم عليه السلام را در قرآن الگوي ما مطرح کرده است. الگوي انسان بايد انسان باشد تا فرد بتواند خود را بر او وفق دهد. و در شرايط مختلف از او الگو بگيرد و چون الگو گيري انسان در اعمال و افعال است لازم است الگوي او هم انسان باشد که مانند خود او مکلف باشد.

7. اشخاصي که داراي صفاتي طبق سخنان شما باشد در دوره ما فراوان وجود دارد که سيد و سرور همه آنها آقا بقيه الله الاعظم امام زمان عجل الله فرجه الشريف مي باشد.

8. دين نزد خداوند اسلام است و بس و همه اديان توحيدي داراي يک پيام بوده اند و اختلافي بين آنها نبوده است آنچه الان به صورت اختلاف مي بينيد زاييده انحراف انسانهاست و پيروان اين اديان است.

9. در مورد تکميل درک ما از آفرينش، آنچه واقع شده و مي بينيم اين است و هنوز هم درک انسان بسيار ناقص است. بله نسبت به قبل کامل شده است.

10. اگر درکها تکميل نشده، بخاطر کم همتي انسانها بوده و آنها با انبيا همکاري نکرده اند و الا از جانب خداوند نقصي نبوده است.

11. برخي از سوالاهاي شما هم نامفهوم بود و منظور شما از آنها مشخص نيست.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

باسلام

دوست گرامي؛ اگر کورش ظالم و جنايتکار بوده لطفا چند تا از ظلمها و جناياتش را نام ببريد؟

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

باسلام

دوست گرامي؛ در کتاب مجمع البحرين آمده است که طبق حديثي از امام علي عليه السلام در مورد ذوالقرنين سوال شده که وي فرشته اي بوده يا ملکي از ملائکه؟ که ايشان فرمودند: عبد صالح أحب الله فأحبه ، ونصح لله فنصح له ؛ بنده اي از بندگان صالح خدا بوده که خداوند او را دوست داشته و خداوند هم او را دوست داشته و براي خداوند اندرز داد.

ما در مورد اينکه اسکندر قائل به چند خدايي بوده مدرک معتبري نديديم اگر شما دليلي داريد براي بررسي ارائه نماييد.

مو فق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

باسلام

دوست گرامی
اگر در روايات،دقت کنيد، شباهت‌هاي ذوالقرنين با حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف را بيان مي کند نه اينکه بگويد امام مهدي عجل الله فرجه الشريف همان ذوالقرنين است

در خصوص آیه مورد نظر شما نیز باید بگوییم برخی از مفسران بیان کرده اند که خداوند متعال به پيامبر (ص) خود دستور مي دهد كه از پيامبران گذشته سؤال كند و این سوال نیز در معراج پیامبر (ص) اتفاق افتاده است لذا آیه در خصوص رسولان گذشته بحث می کند که در معراج، پیامبر (ص) آنها را دید و این طور نبوده که پیامبر (ص) سیر زمانی به گذشته داشته باشد و در آن زمان با آنها صحبت بکنید آنها در برزخ بودند و حضرت نیز در آنجا با آنها ملاقات کردند سیر به گذشته نبوده است لذا سفر زمانی جسمانی به گذشته و آینده از نظر عقل ممکن نیست
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات

باسلام

دوست گرامی

مطلبی که شما اشاره کردید از منابع اهل سنت می باشد که در مقاله نقل شده است البته لازم به ذکر است برخی معتقدند ذو القرنین همان اسکندر مقدونی است اما در مقابل خیلی نیز این را رد کرده و مخالف این نظریه هستند

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات

با سلام

دوست گرامی

هر چند روایت فوق از نظر سند ضعیف است، اما روایات دیگر در خصوص پیامبر نبودن ذوالقرنین ، معتبر و در حد مستفیض است

کلینی روایتی ار چنین نقل کرده است

عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنِ ابْنِ أُذَيْنَةَ عَنْ بُرَيْدِ بْنِ مُعَاوِيَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ وَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قُلْتُ لَهُ مَا مَنْزِلَتُكُمْ وَ مَنْ تُشْبِهُونَ مِمَّنْ مَضَى قَالَ صَاحِبُ مُوسَى‏ وَ ذُو الْقَرْنَيْنِ كَانَا عَالِمَيْنِ‏ وَ لَمْ يَكُونَا نَبِيَّيْنِ.

بريد بن معاوية گويد: از امام باقر و امام صادق عليه السلام پرسيدم كه مقام و منزلت شما چيست؟ و بكدام كس از گذشتگان ميمانيد؟ فرمود: مانند همدم موسى (جناب خضريا يوشع) و ذو القرنين كه هر دو عالم بودند ولى پيغمبر نبودند.
الكافي (ط - الإسلامية) ؛ ج‏1 ؛ ص269
علامه مجلسی گوید:
الحديث الخامس‏ حسن
مجلسى، مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول ج‏3 ص159
در روایت دیگری نیز آمده است

حَدَّثَنَا أَبِي رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ هَارُونَ بْنِ خَارِجَةَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ: إِنَّ ذَا الْقَرْنَيْنِ‏ لَمْ‏ يَكُنْ‏ نَبِيّاً وَ لَكِنَّهُ كَانَ عَبْداً صَالِحاً أَحَبَّ اللَّهَ فَأَحَبَّهُ اللَّهُ وَ نَاصَحَ لِلَّهِ فَنَاصَحَهُ اللَّهُ أَمَرَ قَوْمَهُ بِتَقْوَى اللَّهِ فَضَرَبُوهُ عَلَى قَرْنِهِ فَغَابَ عَنْهُمْ زَمَاناً ثُمَّ رَجَعَ إِلَيْهِمْ فَضَرَبُوهُ عَلَى قَرْنِهِ الْآخَرِ وَ فِيكُمْ مَنْ هُوَ عَلَى سُنَّتِهِ.
كمال الدين و تمام النعمة ج‏2 ص393

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات