با سلام

دوست گرامي

اين سخن حضرت زهراء عليها السلام را، ابي طاهر ابن طيور در بلاغات النساء از عطيه عوفي چنين نقل كرده است:

حدثني هرون بن مسلم بن سعدان عن الحسن بن علوان عن عطية العوفي قال لما مرضت فاطمة عليها السلام المرضة التي توفيت بها دخل النساء عليها فقلن كيف أصبحت من علتك يا بنت رسول الله صلى الله عليه وسلم الت أصبحت والله عائفة لدنياكم قالية لرجالكم لفظتهم بعد أن عجمتهم وشئنهم بعد أن سبرتهم فقبحاً لفلول الحد وخور القنا وخطل الرأي وبئسما قدمت لهم أنفسهم إن سخط الله عليهم وفي العذاب هم خالدون لا جرم لقد قلدتهم ربقتها وشنت عليهم عارها فجدعا وعقرا وبعدا للقوم الظالمين ويحهم أنى زحزحوها عن رواسي الرسالة وقواعد النبوة ومهبط الروح الأمين الطبن بأمور الدنيا والدين إلا ذلك هو الخسران المبين وما الذي نقموا من أبي الحسن نقموا والله منه نكير سيفه وشدة وطأته ونكال وقعته وتنمره في ذات الله ويالله لو تكافئوا على زمام نبذه رسول الله صلى الله عليه وسلم لى الله عليه لسار بهم سيراً سجحاً لا يكلم خشاشه ولا يتعتع راكبه ولأوردهم منهلاً روياً فضفاضاً تطفح ضفتاه ولأصدرهم بطاناً قد تحرى بهم الري غير متجل منهم بطائل بعمله الباهر وردعه سورة الساغب ولفتحت عليهم بركات من السماء وسيأخذهم الله بما كانوا يكسبون....

عطيه عوفي گويد: زماني كه حضرت زهراء عليها السلام مريض شد - كه شهادت حضرت هم در اثر آن بيمارى بود - زنان مهاجر و انصار به عيادت حضرت آمدند و گفتند: اى دختر رسول خدا! وضع بيماريت چگونه است و با آن چه مى‏كنى؟
آن حضرت فرمودند: صبح كرده ام در حالي كه به خدا سوگند از دنياى شما متنفرم و آن را رها كرده ام ، و نسبت به مردان شما عضبناكم . با امتحان اول آنان را به دور افكندم و با آزمايش عمق ايمان شان آنان را مورد غضب و ملامت قرار دادم .
پس ننگ بر كند شدن شمشير و بى استقامتى نيزه و اضطراب فكر و تزلزل روح جديت و ترس از فتنه و جنگ ! و چه بد است آنچه براى آينده خود مهيا كرده اند كه خداوند بر آنان غضب كرده و دائما در عذاب خواهند بود..بنابر اين چاره جز اين نبود كه قلاده آن را بر گردنشان افكندم و سنگينى آن را بر دوششان قرار دادم و ننگ آن را بر سرشان افكندم .پس خير از ظالمين دور باد و به بلا دچار شوند و از آثار نيك محروم باشند و از رحمت خدا دور گردند.واى بر آنان ! خلافت را از كوههاى بلند رسالت و پايه هاى نبوت و محل نزول روح الامين با وحى مبين و از عالمان آگاه و حاذق در امر دنيا و دين به كجا كشاندند. بدانيد كه اين زيان آشكار است .
از ابوالحسن (على عليه السلام ) چه چيزى را نپسنديدند؟ به خدا قسم ، ناراضى بودند از صلابت شمشيرش و بى پروايى او از مرگش و شدت حمله هايش و بر خوردهاى عبرت آموز او در جنگ ، و از تبحر او در كتاب خدا و غضب او در امر الهى .
خدا سوگند، اگر از گرفتن مهارى كه پيامبر صلى الله عليه و آله آن را به او (على عليه السلام ) سپرده بود خوددارى مى كردند با او انس مى گرفت و آنان را چنان به آرامى سير مى داد كه محل بستن مهار زخمى نكند و حركت دهنده آن خسته نشود و سواره آن به اضطراب نيفتد. و آنان را بر سر آبى فراوان و گوارا و زلال و وسيع مى برد كه آب آن از دو طرف نهر لبريز باشد و دو سوى آن گل آلود نشود، و آنان را از آنجا سيراب بيرون مى آورد. در حالى كه براى آنان سيرابى را پسنديده ، خود از آن استفاده نمى كرد مگر بقدر رفع عطش سيراب و دفع شدت گرسنگى .
و اگر خلافت را به او مى سپردند بركات آسمان و زمين بر آنان گشوده مى شد، ولى آنان از حق روى گردانيدند، پس به زودى خداوند آنان را به آنچه براى خود كسب كرده اند مواخذه مى نمايد...
ابن ابي الحديد نيز اين روايت را با اين سند: قال أبو بكر : وحدثنا محمد بن زكريا ، قال : حدثنا محمد بن عبد الرحمن المهلبي ، عن عبد الله بن حماد بن سليمان ، عن أبيه ، عن عبد الله بن حسن بن حسن، از فاطمه دختر امام حسين عليهما السلام نقل كرده است:

شرح نهج البلاغة ،ابن أبي الحديد دار الكتب العلمية - بيروت / لبنان - 1418هـ - 1998م ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : محمد عبد الكريم النمري ، ج 16 ص 137
همچنين در كتاب هاي شيعه مانند: معاني الاخبار ابن بابويه، ص354، امالي شيخ طوسي به نقل از ابن عباس ص 374، كشف الغمة في معرفة الأئمة (ط - القديمة) ؛ ج‏1 ؛ ص493، بحار الأنوار (ط - بيروت) ؛ ج‏43 ؛ ص158 نيز نقل شده است.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

با سلام

دوست گرامي

علامه سيد جعفر مرتضى عاملى‏ در بيان اين قسمت از كلام حضرت علي عليه السلام چنين مي گويد: بايد در اين فرمايش حضرت علي عليه السلام كه فرمودند: ((ما او را فرمان نداديم )) دقت كرد. اين مطلب نمى رساند كه حضرت مى خواست امام حسن (ع ) را تكذيب كند و يا اينكه موضع او را محكوم نمايد. حضرت علي عليه السلام درست مى فرمايد؛ چون امام حسن عليه السلام كسى نبود كه نياز به فرمان گرفتن از كسى داشته باشد. به فضل الهى و با احساس قوى و فكر ثاقب خويش متوجه نقشه دشمنان شده بود و از طرفى از نزديك با حوادث آشنايى داشت . بلكه در عمق آن مى زيست ؛ از اين رو طبيعى است كه بداند مسئول است كه اين توطئه را نقش بر آب كند و حقوق اهل بيت (ع ) را در وجدان و شعور امت زنده نگه دارد، و از طرفى نيز بر وصى پيامبر لازم بود كه مواظب باشد تا تشنجات و مسائل حادى پيش نيايد كه به مصلحت اهل بيت و اسلام نباشد.الصحيح من السيرة النبي الأعظم، مرتضى العاملي ج‏20 337

بنابراين در راه دفاع از دين و اسلام هر كس مسئوليتي دارد كه بايد انجام دهد و نياز به فرمان گرفتن از كسي ندارد لذا امام حسن عليه السلام نيز به وظيفه ديني خود عمل كرد همچنانكه مادرش حضرت زهراء عليها السلام در دفاع از حق امير مو منان عليه السلام به وظيفه خود عمل كرد و در اين راه به شهادت رسيد.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

با سلام

دوست گرامي

درباره زهد ابوبكر هنوز مقاله اي در سايت گذاشته نشده است

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

باسلام

دوست گرامي؛ ما دلايلي در نظر قبلي براي شما بيان داشتيم كه شما به آنها اشاره نكرده ايد بجز اعطايي بودن كه آن را هم متوجه نشده ايد! ما مي گوييم مگر نبوت ارثي است كه حضرت زكريا بفرمايد: به من فرزندي بده كه نبوت را از من ارث ببرد؟ چرا ايشان از لفظ ارث استفاده بفرمايند؟ شما به اين پاسخ بدهيد.

جواب ديگر اينكه متبادر به ذهن از ارث همان ارث بردن ما ترك ميت از اموال و اسباب زندگى است.

ثالثاً اين سخن شما با جمله «وَ إِنِّي خِفْتُ الْمَوالِيَ مِنْ وَرائِي» ناسازگار است، براى اينكه او در اين جمله مى‏ گويد: من مى ‏ترسم بعد از مرگم چيزهايى كه بايد از انسان به فرزندش منتقل شود به خويشاوندانم منتقل گردد، پس او مى‏ ترسد از اينكه مواليش مالك مال او شوند، نه اينكه بترسد مواليش داراى قرب و منزلت و تقوى و كرامت گردند، و اين معنا ندارد كه يك پيغمبرى نسبت به خويشاوندانش اين چنين بخلى داشته باشد كه بعد و يا قبل از مرگش داراى تقوى و كرامت گردند، زيرا انبياء جز صلاح و سعادت خلق آرزويى ندارند.
رابعاً تفسير شما با جمله«وَ اجْعَلْهُ رَبِّ رَضِيًّا» سازگارى نخواهد داشت، زيرا معنا ندارد كسى بگويد خدايا مرا فرزندى پيغمبر ارزانى بدار و او را مرضى (پسنديده) بگردان، براى اينكه، كسى كه پيغمبر مى ‏شود فضيلت مرضى بودن و بالاتر از آن را دارد ديگر حاجت به درخواست ندارد.
خامساً ظاهر از كلام حضرت زكريا در سوره آل عمران كه عرض كرده:«هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً» و سوره انبيا كه عرض كرده:«رَبِّ لا تَذَرْنِي فَرْداً» همين است‏.
سخن ششم ما هم در نظر قبلي بيان شد و جواب نداديد كه مگر آدم كم است كه حضرت ذكريا اصرار داشته باشد خداوند به ايشان پسري بدهد تا نبي بعد از او باشد؟ مگر حضرت عيسي عليه السلام به دنيا نيامده بود آنهم با آنهمه معجزه؟ پس ايشان نبوت را در مورد ارث بردن لحاظ نداشته است.

اما «يرث من آل يعقوب» منظور همسر ايشان بوده و «من» هم در اينجا «تبعيضيه» است يعني از من و از برخي از آل يعقوب كه همسر ايشان باشد ارث ببرد. (همسر زكريا خواهر مريم بنت عمران بن ماثان است).

در مورد آيه مربوط به جريان حضرت سليمان «وَ لَقَدْ آتَيْنا داوُدَ وَ سُلَيْمانَ عِلْماً وَ قالاَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي فَضَّلَنا عَلى‏ كَثيرٍ مِنْ عِبادِهِ الْمُؤْمِنينَ و َوَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُودَ» چنانكه مشاهده مي كنيد خداوند در آيه قبل مي فرماييد: «ما به آن دو علم عطا كرديم» پس علم از طريق ارث نبوده هم چنين «ارثي نبودن نبوت» در اين آيه همن حاكم است و مانع معناي مد نظر شماست مضاف بر اينكه متبادر بودن ارث در ارث مالي و احتجاج حضرت زهرا سلام الله عليها در هر دو مورد، دليل نهايي ما است.

اينكه مي فرماييد: اگر تصريح دارد چرا يك ميليارد از عالم اسلام سني هستند؟ گويا به قرآن و تاريخ و عقل مراجعه نكرده ايد؟! مگر در تاريخ انبيا نيامده است كه اكثر مردم زمانشان با آنها مخالفت كردند؟ صراحتي بيشتر از وجود نبي مي خواهيد؟ مگر در قرآن خداوند اينهمه نفرموده است: «اكثرهم لايعقلون» و «اكثرهم لا يعلمون» و... مگر در حديث نيامده است كه رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: «امت من به 73 فرقه تقسيم مي شوند كه 72 فرقه آنها بر باطل و در جهنمند فقط يك فرقه از آنها نجات مي يابند»؟ .

كسي بحث علمي را منكر نشده و آن را لجبازي نمي خواند. بسياري از آيات قرآن بين سني و شيعه در آن اختلاف است كه حجم زيادي از آنها را تشكيل مي دهد.

ما در مورد خود خداوند و امكان رؤيت او در توحيد و شرك، جزئيات معاد همچنين حج و نمازو ... اختلاف داريم. مگر در اين موارد تصريح نيست؟ يا تعصب و توجيهات و منافع فرقه اي و... آنها را از تصريح انداخته است؟

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)