حضرت زينب( عليهاالسلام) سومين فرزند حضرت فاطمه و حضرت علي(عليهماالسلام) در روز پنجم جمادي الاول سال پنجم يا ششم هجري چشم به جهان گشودند. در اين زمان، پيامبر اكرم( صلي الله عليه و آله) در مدينه حضور نداشتند. اميرالمؤمنين ( عليه السلام) نام گذاري اين كودك را به تاخير انداختند تا رسول خدا(صلي الله عليه و آله) به مدينه بازگشتند.

آن حضرت به فرمان الهي نام اين مولود مبارك را «زينب» گذاشتند و توصيه فرمودند كه اين طفل را همواره گرامي بداريد؛ چون او شبيه جده اش خديجه كبري( عليهاالسلام) است. يعني همانگونه كه حضرت خديجه( عليهاالسلام) در آغاز بعثت با شجاعت و فداكاري متحمل زحمات زيادي شد تا نهال نورسته اسلام حفظ و بارور شود، حضرت زينب( عليهاالسلام) نيز با صبر و ايثار و تحملِ سخت ترين فشارها از به خطر افتادن اساس اسلام جلوگيري به عمل مي آورند.

در توصيف آن زينب كبري(عليهاالسلام) مي گويند: حضرت در وقار و شخصيت چون جده اش حضرت خديجه (عليهاالسلام) و در عفاف و عصمت همانند مادرش حضرت زهرا(عليهاالسلام) بودند.

زينب كبري تا حدود پنج يا شش سالگي، تحت تربيت شخص پيامبر اكرم( صلي الله عليه و آله) و در آغوش مادر بزرگوارش حضرت زهرا(عليهاالسلام) پرورش يافت و از اين پس، مسؤوليت تربيت و پرورش او به عهده حضرت علي (عليه السلام) نهاده شد. تا اين كه در سال هفدهم هجري به همسري پسرعمويش، عبدالله بن جعفر درآمد. آنگاه كه مردم با اميرالمؤمنين علي( عليه السلام) بيعت كردند، حضرت براي ياري پدر از مدينه به كوفه رفت و در مدت پنج سال دوران سخت حكومت حضرت علي (عليه السلام)، همواره يار و تسكين بخش غم هاي پدر بودند و زنان كوفه را آموزش مي دادند... چون حضرت علي( عليه السلام) در محراب عبادت با شمشير ابن ملجم مرادي ضربه خوردند، پرستاري آن حضرت را برعهده گرفتند و به دنبال شهادت اميرالمؤمنين( عليه السلام) و هنگام نوبت امامت برادر بزرگشان امام حسن (عليه السلام) در كنار برادر قرار گرفتند و آنگاه كه امام حسن (عليه السلام) از كوفه به مدينه برگشتند، به همراه ايشان، حضرت زينب( عليهاالسلام) نيز به مدينه آمدند.

وقتي كه در سال پنجاه هجري معاويه حضرت امام حسن (عليه السلام) را مسموم كرد باز غمخواري و پرستاري برادر با زينب بود و پس از شهادت امام حسن( عليه السلام) در خدمت امام حسين ( عليه السلام) بودند و زماني كه در سال شصت هجري امام حسين (عليه السلام) عازم مكه شدند، به همراه آن حضرت از مدينه خارج شدند و از آن لحظه به بعد تا روز عاشورا در خدمت به قيام حضرت اباعبدالله( عليه السلام) تلاش مي كردند و لحظه اي از آن حضرت جدا نشدند.

نقل مي كنند در جريان حركت به سوي عراق، ابن عباس به امام حسين( عليه السلام) گفت اگر ناگزير بايد به اين سفر برويد، حداقل زنان و بچه ها را با خود نبريد.

در اين لحظه، حضرت زينب (عليهاالسلام) خطاب به ابن عباس فرمودند: ... سوگند به خدا از حسين جدا نخواهم شد، همراه او خواهم بود با او زندگي كرده و با او مي ميرم.

برگرفته از كتاب خصائص الزينبيه