با سلام

دوست گرامي

همه ترس ها و حزن ها منفي نيستند. مثل ترس از قيامت و ترس از بدي کردار خود يا عاقبت به شر شدن خود و ديگران يا ترس از انحراف ديني امت و امثال آن، همگي ترس هايي مثبت هستند که در مديران بزرگ اجتماع و انسانهاي برگزيده بويژه پيامبران بايد باشد. قرآن در چندين جا مؤمنان را به خاطر ترس مي ستايد و حتي دستور به ترس مي دهد. به عنوان نمونه مي فرمايد: «رِجالٌ لا تُلْهيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلاةِ وَ إيتاءِ الزَّکاةِ يَخافُونَ يَوْماً تَتَقَلَّبُ فيهِ الْقُلُوبُ وَ الْأَبْصارُ»[؛ مردانى که تجارت و معاملات دنيا آنان را از ياد خدا غافل نمى‏گرداند و نماز را برپا داشته و زکات را مى‏پردازند و از روزى که دلها و ديدگان منقلب و مضطرب است، ترسانند.نور، 37.
اين آيه ثابت مي کند که برخي ترس ها جزو شرايط ايمان است چه رسد به پيامبري که بايد اين نوع ترس را در حد اعلا داشته باشند. بنابراين هر ترسي مذموم نيست و همه ترسها از اولياء الله برداشته نمي شود. بعد از اين توضيخ بايد گفت ترس هايي که در برخي آيات قرآني به حضرت موسي (ع) نسبت داده شده برخي مربوط به قبل از رسالت و برخي مربوط به بعد از رسالت ايشان است ؛ حالا يا از جان خود مي ترسيد يا براي نا تمام ماندن کار پيامبري ولي در هر صورت نگراني خود را به خداوند مي گويد و با دستور خدا ترس را کنار گذاشته و وظيفه خود را انجام مي دهد. و سرزنشي از طرف خدا متوجه وي نمي شود. حضرت علي (ع) در روايتي در مورد ترس حضرت موسي (ع) در آيه « فَأَوْجَسَ في‏ نَفْسِهِ خيفَةً مُوسى» طه، 67مي فرمايد: « لَمْ يُوجِسْ مُوسَى خِيفَةً عَلَى نَفْسِهِ بَلْ أَشْفَقَ مِنْ غَلَبَةِ الْجُهَّالِ وَ دُوَلِ الضَّلَالِ» موسي برجان خود نبود که مي ترسيد بلکه از غلبه جاهلان و دولت گمراهان مي ترسيد. نهج البلاغه
اين نوع ترس ها در قرآن سرزنش نشده بلکه با غلبه بر ترس ها نبوت خود را با اقتدار به پايان برد

در مورد ترس حضرت لوط: «وَ لَمَّا أَنْ جاءَتْ رُسُلُنا لُوطاً سي‏ءَ بِهِمْ وَ ضاقَ بِهِمْ ذَرْعاً وَ قالُوا لا تَخَفْ وَ لا تَحْزَنْ إِنَّا مُنَجُّوکَ وَ أَهْلَکَ إِلاَّ امْرَأَتَکَ کانَتْ مِنَ الْغابِرينَ»و هنگامى که فرستادگان ما به سوى لوط آمدند، به علّت [حضور] ايشان ناراحت شد و دستش از [حمايت‏] آنها کوتاه گرديد. گفتند: «مترس و غم مدار که ما تو و خانواده‏ات را -جز زنت که از باقى‏ماندگان [در خاکستر آتش‏] است- حتماً مى رهانيم.عنکبوت، 33
اين ترس حضرت لوط هم به دليل شفقت و حس مسؤليتي بود که نسبت به مهمانان خود داشت که مبادا توان حفاظت از آنان در برابر قوم خود نداشته باشد که اين ترس هم مرتفع شد.

ولي ترس و حزن ابوبكر بخاطر رسيدن مشركين به غار و ترس از لانه حشراتي بود كه در غار وجود داشت؛ زيرا اگر واقعا ترس ابوبكر بخاطر خدا و رسولش بود چرا بعد از دلداري رسول خدا صلي الله عليه و اله آرام نشد و و به تسلي حضرت اعتنا نكرد؟ جهت اطلاع بيشتر در اين خصوص به اين ادرس رجوع كنيد

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

باسلام

دوست گرامي؛ از يكي از آيكون هاي بالاي صفحه(سمت چپ) كمك بگيريد و يا مطلب را در ورد كپي كنيد.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

باسلام

دوست گرامي؛ حضرت عيسي همسر نداشته اند و حضرت رسول خاتم صلي الله و عليه و آله هم به گفته شيعيان همسران نمونه اي مانند حضرت خديجه و ام سلمه و... داشته اند؛ اصحاب نمونه اي همانند ابوذر، سلمان، علي ع، عباس، مقداد، عثمان بن مظعون، عمار، ياسر، سميه و... داشته اند در مورد عايشه هم عقيده شيعه در بخشهاي مختلفي بيان شده مانند: «آيا تهمت فحشاء به عائشه، صحت دارد؟ » و «آيا عائشه، با رسول خدا (ص) برخورد تندى داشته است؟ » و «عايشه در صحاح سته اهل سنت » و «آيا عائشه، نسبت به همسران ديگر رسول خدا (ص) حسادت داشته است؟ » و...

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

باسلام

دوست گرامي؛ از آشنايي با شما خوشحاليم، گويا تازه به اين سايت وارد شده ايد! تمام سوالاتي كه فرموديد در بخشهاي مختلف سايت وجود دارد مراجعه كنيد؛ مي توانيد از بخش جستجو هم كمك بگيريد.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

با سلام

دوست گرامي

اشكالي ندارد

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات