باسلام
دوست گرامي؛ اشكال اول شما بر ما وارد نيست بلكه بر نويسندگان و مورخان اهل سنت وارد است. آنها چنين مطالب ضد و نقيضي را در كتب خود آنهم كنار يكديگر ذكر كرده اند! چنانكه اين مساله در كتاب «القول الجلي» به وضوح مشهود بود.
اما اشكال دوم شما بدون توجه به نويسندگان كتاب مطرح شده است! يكي از آنها ابن كثير است، وي يكي از علماي طراز اول اهل سنت مي باشد، او اين مطلب را در فضائل ابن تيميه نقل كرده و هيچگونه ردي هم نمي كند. محمد بن احمد مقدسى و سراج الدين أبو حفص بزاز حنبلي از شاگردان ابن تيميه اند آنها هم ذكر كرده و رد نكرده اند، محمد بن أحمد بخاري هم از بزرگان وهابيت است و از كنار اين مساله بدون هرگونه ردي مي گذرد؛ اينها همه نشان از اين دارد كه به نظر آنها اين اعمال صحيح است و آنها هم معتقد به تبرك و توسل بوده اند.
اينجا سوالاتي مطرح مي شود: چگونه گروه زيادي از پيروان او با اعتقادات او مخالفت كرده اند؟ آنها تحت تاثير تبليغات و القائات چه مبلغين و علمائي چنين اعتقادي داشته اند؟ چگونه او شيعيان را مورد انتقاد قرار داده و حال آنكه عين آن عمل و بلكه بنوعي قوي تر و شديدتر از آن توسط همكيشان او عمل مي شده است؟
ثانياً هدف ما از ذكر اين اسناد، اثبات اصل مساله تبرك و توسل در دين مقدس اسلام است.
هدف ديگر ما هم اين است كه خواننده محترم بداند تبرك و توسل شيعيان به چه افراد و اماكني است و اهل سنت چگونه و به چه چيزهايي؟!!! اين كار هم خواننده را بين عقايد شيعه و سني به قضاوت وامي دارد و هم مظلوميت شيعه را كه در عين اصالت در عقيده و حقانيت، مظلوم واقع شده است به جهانيان نشان مي دهد.
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
(1)