با سلام

دوست گرامي

اشكالي ندارد

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

با سلام

دوست گرامي

شمارش دقيق درباره صحابه همچنانكه علماي اهل سنت ادعا كرده اند ممكن نيست؛ زيرا آنها در شهرها و روستاها و بيابان ها پراكنده بودند لذا شمارش آنها امكان ندارد. سيوطي در اين باره مي گويد:وكيف يمكن الاطلاع على تحرير ذلك مع تفرق الصحابة في البلدان والبوادي والقرى . چگونه مي شود در مورد عدد صحابه اطلاع پيدا كرد در حالي كه در شهرها ، صحراها و روستاها متفرق بودند . تدريب الراوي ج 2 ص 221 ، دار النشر : مكتبة الرياض الحديثة - الرياض ، تحقيق : عبد الوهاب عبد اللطيف

همچنين سيوطي از كعب بن مالك نيز در اين باره نقل مي كند كه گفته است: أصحاب رسول الله صلى الله عليه وسلم كثير لا يجمعهم كتاب حافظ بمعنى الديوان. صحابه پيامبر صلي الله عليه و آله آنقدر زياد است كه در يك ديوان نمي شود جمع كرد . تدريب الراوي ج 2 ص 221

همچنانكه ذكر شد برخي عدد مشخصي را براي صحابه ذكر نكرده آند ولي اقوال ديگري نيز وجود دارد كه تعداد صحابه را بيشتر از صد هزار نفر شمرده اند. ابن حجر عسقلاني از أبي زرعة الرازي چنين نقل مي كند ؛ قال : توفي النبي صلى الله عليه وسلم ومن رآه وسمع منه زيادة على مائة ألف إنسان من رجل وامرأة ، كلهم قد روى عنه سماعا أو رؤية . وقتي كه پيامبر صلي الله عليه و اله از دنيا رفتند كساني كه ايشان را ديده و يا چيزي از ايشان شنيده اند چه زن و چه مرد بالغ بر صد هزار نفر بودند. الإصابة في تمييز الصحابة ج 1 ص 2
قول ديگري نيز از ابو زرعه نقل شده است كه وي تعداد صحابه را صد و چهارده هزار نفر دانسته است. قال أبو زرعة الرازي... قبض رسول الله صلى الله عليه وسلم عن مائة ألف وأربعة عشر ألفا من الصحابة ممن روى عنه وسمع منه. تدريب الراوي ج 2 ص 220

اما اينكه چرا رسول خدا صلي الله عليه و اله در كعبه از مردم براي جانشين خود بيعت نگرفتند، جوابش واضح است؛ زيرا معرفي رسمي حضرت علي (ع) به عنوان ولايت پس از خود و اخذ بيعت از حاضرين، در اختيار پيامبر اکرم (ص) نبود که بپرسيم چرا قبلاً يا بعداً يا در جايي ديگري اين کار را انجام نداد. بلکه امر خداوند متعال بود. چرا که اولاً هم آيات و هم سنّت را خدا به ايشان وحي مي نمود و او هيچ گفتار يا کرداري به غير از وحي و امر الهي نداشت و ثانياً امام را خدا انتخاب مي‌کند. لذا هر چند که ايشان از روز اول بعثت حضرت علي (ع) را معرفي کرده بودند، اما ماجراي غدير پس از آيه ذيل [که بنا به احاديث نقل شده در منابع اهل تشيع و تسنن مربوط به ابلاغ ولايت و اخذ بيعت است] صورت پذيرفت. آيه‌اي که ضمن دستور ابلاغ فرمود: اگر اين ابلاغ را نکني، گويا اصلاً رسالتت را انجام نداده‌اي: «يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَ إِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ» (المائده، 67) ترجمه: اى پيامبر آنچه از جانب پروردگارت به سوى تو نازل شده ابلاغ كن و اگر نكنى رسالت او را انجام نداده‌اي و خدا تو را از [گزند] مردم نگاه مى‏دارد آرى خدا گروه كافران را هدايت نمى‏كند

همچنين در خصوص سؤال سوم كه چرا پيامبر صلي الله عليه و آله غدير را انتخاب كرد، بايد بگوييم كه پيامبر (ص) در اين باره نيز از خود اختياري نداشته و به فرمان الهي در همان نقطه‏ اي که مأمور به ابلاغ آن شده بود، انجام وظيفه کرده‏ اند ثانيا غدير نقطه‏اي بوده که غير از اهل مکه همه حجاج از آن عبور مي‏کردند و نقطه‏اي است که در آن، همه حجاج وجود داشته اند. ثالثا: احتمال دارد به اين جهت آن مكان انتخاب شد كه اگر در ضمن اعمال حج، اين عمل بيعت انجام مي‏شد برجستگي لازم را پيدا نمي‏کرد و شکوه تاريخي آن محو مي‏گرديد. بخاطر همين مکان مستقل و زماني جدا از ديگر اعمال انتخاب شد که در عين امکان اجتماع عظيم مسلمانان، اين مطلب به عنوان خبري کاملاً تازه، توسط حجاج بيت الله به بلاد مختلف اسلامي پراکنده شود تا شکوه و طراوت آن بهتر حفظ شود.
موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

باسلام

دوست گرامي؛ درست است كه آيه 45 زخرف خطاب به پيامبر اكرم مي باشد ولي نفيي در مورد ديگران هم ندارد اما يقيناً طبق اين آيه مي توان گفت: پيامبران بعد از مردن صدا را مي شنوند و پاسخ مي دهند چنانكه شما هم قبول كرديد و همين براي استدلال بر امكان شنيدن مردگان و سخن گفتن با آنها كافيست. شايد شنيدن و سخن گفتن با مردگان هم شرايطي را طلب مي كند وديگران ندارند لذا صحبت مي كنند ولي جواب آنها را نمي شنوند كه اين مشكل خود آنهاست . و پيامبران هم اگر مي شنوند و مي توانند پاسخ دهند به اين صورت نيست كه تحت فرمان ما باشند تا هر وقت خواستيم جواب ما را بدهند بلكه آنها قدرت بر پاسخگويي دارند ولي مانعي از شنيدن سخنان آنها براي ماست اگر در غالب مثال بخواهيم آن را بيان كنيم مانند خواب ديدن اموات است كه بسياري از افراد، مردگان خود را در خواب مي بينند و با آنها صحبت مي كنند ولي اينطور نيست كه هر كسي بتواند اين كار را بكند يا همانهايي كه مي شنوند هم اينطور نيست كه هميشه بتوانند ببينند.

در مورد آيه 23 سوره سجده نيز تفاسير و روايات صحيح مسلم و بخاري تصريح دارد كه ملاقات در همين دنيا بوده است و مخاطب پيامبر اسلام است نه حضرت موسي عليهم السلام پس ثابت مي شود كه حضرت موسي بعد از مردن حيات دارد و پيامبر گرامي اسلام با ايشان ملاقات كرده است.

آيه 105 توبه نيز طبق روايات ذيل اين آيه مي فرمايد كه پيامبر و مومنين در عالم برزخ اعمال زندگان را مي بينند.

حضرت عيسي عليه السلام هم هنوز از دنيا نرفته اند لذا همچنان شاهد اعمال قوم خود هستند و حضرت عزير هم طبق آياتي كه روز هاي برزخي و قيامت را به اندازه صد سال دنيا مي داند او خيال مي كند در اين صد سال فقط به اندازه نصف يا يك روز در خواب بوده و اين به لحاظ زمان است كه گذشت آن را متوجه نشده است چون «زمان» بر عالم دنيا حاكم است اما از اين آيه هيچ استفاده اي بر نفي علم او به اعمال امت او نمي توان كرد مضاف بر اين كه اين يك امتحان الهي در مورد او بوده لذا ممكن است محكوم به شرايط و لوازمي بوده كه بر ما مخفي باشد.

اما اشكال شما نسبت به آيه 109 مائده بر خود شما هم وارد است چون شكي نيست كه شما و ما همه مي دانيم كه ايشان بر ايمان آورندگان زمان حياتشان علم دارند پس چرا چنين اينگونه جواب مي دهند؟ بدون شك اين اظهار بي اطلاعي انبيا بخاطر احاطه وسيع علم خداوند است يعني مي خواهند بگويند تو عالم به همه چيز هستي و علم ما در مقابل علم بي پايان تو بسيار اندك است گويا اصلاً علم نداريم.

اما آنچه در خطبه 11 نهج البلاغه آمده اولاً از ارتباط بين خود مردگان سخن مي گويد ثانياً درباره دنياپرستان غافل و بى ‏خبر مى ‏باشد و الا در مورد صالحان در حديثى از امام صادق عليه السّلام آمده است كه: «وادى السلام در پشت كوفه است «كأنّي بهم حلق حلق قعود يتحدّثون، گويا آنها را مى ‏بينم گروه گروه، حلقه زده نشسته‏ اند و با هم سخن مى ‏گويند» (بحار الأنوار، جلد 6، صفحه 268.)
خطبه 221 هم همچنين درباره دنياپرستانى است كه خدا را به دست فراموشى سپردند و جز هواپرستى محصول عمرشان نيست؛ ولى طبق آنچه در روايات وارد شده، مؤمنان صالح، كسانى را كه به زيارت قبرشان مى ‏آيند مى ‏شناسند و با آنها انس مى ‏گيرند و از بازگشتشان نگران مى‏ شوند.
يكى از ياران امام كاظم عليه السّلام به نام اسحاق بن عمّار مى ‏گويد از آن حضرت پرسيدم آيا مؤمن كسى را كه به زيارت قبرش مى ‏آيد مى‏ شناسد؟ فرمود: «نعم و لا يزال مستأنسا به مادام عند قبره فإذا قام و انصرف من قبره دخله من إنصرافه عن قبره وحشة؛ آرى پيوسته با او انس مى‏ گيرد تا زمانى كه نزد قبر او حاضر است هنگامى كه برخاست و از كنار قبرش منصرف شد ميّت به سبب انصراف او ناراحت مى‏ شود و در وحشت فرومى ‏رود». (كافى، ج 3، ص 228 باب زيارة القبور، ح 4.) .

نتيجه اينكه: براي شنيدن سخن مردگان هم در اموات و هم در زندگان كه قرار است سخن آنها را بشنوند شرايطي بايد باشد لذا پيامبر با مردگان صحبت مي كند و آنها مي شنوند ولي آنها نمي توانند جواب بگويند حتي به پيامبر صلي الله عليه و آله ولي شهداي احد به غير پيامبر صلي الله عليه و آله هم جواب مي دهند. چنانكه در مقاله گذشت.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

با سلام

دوست گرامي

اولا: وقتي كه پيامبر صلي الله عليه و آله ديد در حضورش سخنان ناروا و توهين آميز گفته مي شود بديهي است كه پس از رحلت آن حضرت به محتواي وصيت عمل نخواهد شد و اگر اصرار در نوشتن مي كرد, آن ها نيز در اين كه وي هذيان مي گويد, پافشاري مي كردند و اين كار منشأ اختلاف دربين امت اسلامي بود. حتى اگر پيامبر صلي الله عليه و اله وصيت‌نامه را مى‌نوشتند، باز هم گروه مخالف نمى‌پذيرفت و هزاران بهانه هاي بني اسرائيلي مي آوردند (چنانچه درباره داستان غدير وسفارشات ديگري كردند و..) و نوشتن وصيت‌نامه هيچ اثرى نداشت شاهد اين مطلب اين است وقتي صحابه از خانه بيرون رفتند به پيامبر پيشنهاد نوشتن وصيت نامه شد ولي پيامبر در جواب فرمودند که بعد از چه ؟ يعني حتي اگر من اين وصيت را بنويسم مخالفان مي گويند که بيماري بر من غلبه کرده و هذيان نوشته ام.

جهت اطلاع بيشتر در اين مورد به اين آدرس رجوع كنيد

ثانيا: اگر پيامبر صلي الله عليه و اله مي فرمايد : اعطوني بكتف ودواة ، وظيفه پيامبر دستور دادن است ، اگر مردم تخلف كردند و گوش ندادند و دچار گمراهي شدند ، مسؤوليتش به عهده خود مانعين كتابت است نه به عهده رسول خدا . در سوره مائده ، آيه 92 اين قضيه را خيلي روشن بيان كرده است «وأَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَاحْذَرُوا فَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّمَا عَلَى رَسُولِنَا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ .خدا و پيامبر را اطاعت كنيد ، از مخالفت بپرهيزيد . اگر مخالفت كرديد ، وظيفه پيامبر رساندن است .
ثالثا: درباره خلافت حضرت علي عليه السلام چيزي نمانده كه پيامبر صلي الله عليه و اله از نوشتن آن دريغ كند؛ زيرا گفتني ها گفته شده بود فقط حضرت در هنگام مرگش مي خواست دو كلمه درباره حضرت عليه عليه السلام بنويسد كه مخالفت كردند

رابعا: در برخي از روايات شيعه نقل شده است بعد از اينكه صحابه از خانه رسول خدا بيرون رفتند، پيامبر صلي الله عليه و آله از حضرت علي عليه السلام صحيفه اي خواست و نام تمام جانشينان خود از امام علي عليه عليه السلام تا امام مهدي عجل الله فرجه الشريف را املاء كردند و افرادي مثل سلمان، ابوذر و مقداد نيز شاهد بودند.

براي اطلاع بيشتر به اين آدرس مراجعه كنيد

موفق باشيد

پاسخ به شبهات

باسلام

دوست گرامي؛ امام صادق عليه السلام در اين روايت مي فرمايد: «فكل من بلغ من أولاده مبلغ الإمامة ، يكون بهذه النعمة مثله فيتصدقون وهم راكعون والسائل الذي سأل أمير المؤمنين عليه السلام من الملائكة ، والذين يسألون الأئمة من أولاده يكونون من الملائكة .» تمام اولاد ايشان كه به منصب ولايت رسيده اند همانند او در ركوع تصدق كرده اند، سائل هم از ملائكه بوده. سخن اما صادق عليه السلام برتر از هر نقلي براي ما ارزش دارد.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)