یکی از مشهورترین سخنان حضرت صدیقه طاهره (سلام الله علیها) این است که آن بزرگوار فرمودند:
«مَنْ أَصْعَدَ إِلَی اللَّهِ خَالِصَ عِبَادَتِه أَهْبَطَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیهِ أَفْضَلَ مَصْلَحَتِهِ»
اگر کسی خالصترین عبادتش را به پیشگاه حق تعالی تقدیم کند، خداوند عالم بهترین مصلحت و بالاترین برکت را به او هدیه خواهد کرد.
بحار الأنوار، نویسنده: مجلسی، محمد باقر بن محمد تقی، محقق / مصحح: جمعی از محققان، ج 67، ص 249، ح 25
بحث اخلاص، بحث کوچکی نیست. «جابر بن عبدالله انصاری» روایتی از نبی گرامی اسلام در رابطه با اخلاص نقل میکنند. او میگوید: ما این روایت را هر روز، همانند قرائت آیات قرآن کریم قرائت میکنیم.
اخلاص، تفضلی است که خداوند عالم تنها به بندگان خوب خود و بندگانی که آنها را دوست دارد، عنایت میکند. چه بسا عملی خالصانه آغاز شود، اما خالصانه پایان نپذیرد. در میانه عمل و یا پس از عمل دچار آفت شود.
در روایت داریم اگر کسی عمل خوبی انجام میدهد، این عمل خوب بین خود و خدای خود باشد. اگر آن عمل را برای مردم بازگو کرد، مرتبه اول پاداشش را از دست میدهد و در مرتبه دوم، این عمل ریائاً ثبت میشود.
آیت الله حسینی قزوینی 1398/10/19