سکانس اول:

پس از به قدرت رسيدن رضاشاه در کودتاي 3 اسفند 1299، استبدادهاي بيشماري از ناحيه او بر ملت ايران اعمال مي شد. او براي تضمين قدرت مطلق خود، روزنامه‌هاي مستقل را بست، مصونيت پارلماني را از نمايندگان گرفت و احزاب سياسي را از بين برد. او با تبديل مجلس به نهادي مطيع و تشريفاتي توانست وزراي دلخواه خود را تعيين کند. به علاوه وي با پشتيباني دربار به مصادره زمين‌هاي حاصل خيز مازندران پرداخت و به زودي به ثروتمندترين مرد ايران تبديل شد. افزون بر اين موارد، سعي در تغيير فرهنگ ديني مردم به ويژه عزاداري امام حسين(ع) داشت.

مهمترين قوانيني که رضاشاه پيرامون عزاداري وضع کرد، از اين قرار است:

1. محدود کردن روضه هاي دولتي و ممنوع کردن بعضي از اقسام عزاداري: وي تعداد روزهاي تعطيل در دهه اول محرم از چهار روز به سه روز تقليل يافت و از کارهاي فرعي و مرسوم مثل زنجير زني در دسته‌هاي عزاداري جلوگيري شد.

2. تغيير صورت ظاهري عزاداري به مراسم کليسا: وي دستور داد که در مجالس روضه از ميز و نيمکت به رسم کليسا هاي غربي استفاده شود و زن و مرد مختلط بنشينند و زنان از حجاب استفاده نکنند.

3. خرافه شمردن عزاداري : يکي از بهانه‌هاي رژيم براي مبارزه با عزاداري، مبارزه با خرافه بود. برخي جنبه‌هاي عزاداري در آن دوران مثل قمه زني، خوب نبودند ولي اين دليل نمي‌شود که حتي روضه در مساجد و يا خانه‌ها يا نماز جماعت را ممنوع کند. در حقيقت رضا خان و اطرافيانش قصد داشتند با اين کار به عزاداري توهين کنند و آن را کهنه گرا قلمداد کنند. رژيم براي عملي کردن اين کار در اسفند ماه 1316 ه.ش طرح ممنوع بودن روضه خواني را به عنوان بيرون کشيدن خرافات از سر مردم را به استانداري ها ابلاغ کرد.

4. ممنوعيت کامل عزاداري : بعد از فراهم شدن مقدمات، سرانجام در سال 1316 ه.ش اقدام نهايي براي از بين بردن کامل عزاداري انجام شد. وزارت داخله‌ي حکومت پهلوي در اسفند ماه 1316 ه.ش طي بخشنامه‌اي به تمام استانداري‌ها و فرمانداري‌ها اعلام کرد : « ... جلوگيري از روضه خواني و خارج کردن خرافات از سر مردم و آشنا نمودن به اصول تمدن، امروزه رسالت اساسي داخلي دولت است ... »

علت اين اقدام را آشنا کردن مردم با تمدن امروز و خارج کردن افکار مردم از خراتفات اعلام کردند. کار به جايي رسيد که حتي در هنگام مراسم ترحيم افراد، که معمولا ذکر مصيبت ائمه (ع) گفته مي‌شد نيز محدوديت‌هايي برقرار شد که طي آن در اين نوع مراسم، واعظ حق ذکر مصيبت خواندن را نداشت. مساله‌ي مبارزه با عزاداري در پنج سال آخر حکومت رضاخان با جديت دنبال شد.

هرچند پس از تبعيد رضاشاه و به قدرت رسيدن محمدرضا پهلوي، اين قوانين استبدادي به طور کامل اجرا نمي شد، ولي قشر مذهبي ايران از آزادي کامل براي برگزاري مراسمات مذهبي خود برخوردار نبودند.

اين اقدامات حکومت پهلوي، نتوانست روحيه ايثار و شهادت را از ملت ايران حذف کند و با پيروزي انقلاب اسلامي و سرنگوني حکومت پهلوي، همه تلاشهايي که در طول 57 سال براي تغيير ذائقه مذهبي مردم ايران انجام داده بودند، از بين رفته و مراسمات عزاداري پرشور تر از گذشته برقرار شد، به طوري که در طول 8 سال دفاع مقدس، هئيت هاي عزاداري هفتگي، به محلي براي ترويج اسلام اصيل محمدي تبديل شد.

سکانس دوم:

صدام حسين که يکي از اعضاي برجسته حزب بعث عراق محسوب مي‌شد، نقشي کليدي در کودتاي سال 1986 داشت که منجر به حکومت درازمدت حزب بعث شد. وي به عنوان يک رئيس‌جمهور ديکتاتور دولتي به شدت مستبد تشکيل داد.

منافقين و بعثي ها جريان انتفاضه 1990 در اقدامي ضداسلامي و وحشيانه براي سرکوب مردم جنوب عراق به مردمي که در حرمهاي ائمه اطهار در نجف و کربلا پناه برده بودند، حمله نمودند و هزاران زن و کودک را قتل عام کرده و با انواع تجهيزات سنگين نظامي افدام به تخريب حرم هاي ائمه نمودند.

تصاوير حمله آل سعود به حرم ائمه(ع):

سياست سرکوب شديد صدام حسين که بخشي از آن ناشي از شرايط جنگي موجود در عراق (جنگ عراق عليه ايران) بود، امکان ادامه فعاليت گروه ها و جنبش هاي اسلامي مخالف را در داخل خاک عراق کاهش داد و در نتيجه قدرتي براي مخالفين صدام باقي نمانده بود و صدام معدوم، با استبداد خود، يکه تاز ميدان بود. در اين ميان شيعيان داراي مظلوميتي دو چندان بودند. آنها از کمترين امکانات زندگي برخوردار بودند وحق برگزاري مراسمات مذهبي خود را نداشتند.

به زعم صدام، اين اعمال فشارها باعث تغيير در ذائقه مذهبي مردم مي شد و رفته رفته مردم عراق از بسياري از اعتقادات خود دست بر مي داشتند. ولي با سرنگوني صدام و رژيم بعث عراق، همه تلاشهاي آنان از بين رفته و نه تنها چيزي از علاقه مردم به خاندان اهل بيت(ع) و تفکر اسلام اصيل کاسته نشد، بلکه با گذشت کمتر از 10 سال شاهد برپايي بزرگترين تجمع انساني جهان در اربعين حسيني در عراق بوده ايم. اين همايش اختصاصي به شيعيان نداشته و ساير مذاهب اسلامي و حتي غير اسلامي نيز در اين راهپيمايي با شکوه شرکت مي کنند.

سکانس سوم:

وهابيت جنبشي مذهبي است که محمد بن عبدالوهاب در قرن هجدهم در نجد عربستان بنيان گذاشت و از سال ۱۷۴۴ مورد پذيرش خاندان سعودي قرار گرفت. ديدگاه وهابي به يک پالايش اساسي در اسلام معتقد است و زيارت قبور و تقديس برخي افراد را دلالتي بر شرک مي‌داند. پس از به قدرت رسيدن وهابيون، سياست فشار مذهبي بر مسلمانان سرزمين عربستان را در پيش گرفتند و در اين راه از هيچ جنايتي فروگذار نکردند.

جميل صدقي زهاوي در خصوص فتح طائف به دست وهابيان مي‌نويسد: از زشت‌ترين کارهاي وهابيان، قتل‌عام مردم است که بر صغير و کبير رحم نکردند. طفل شيرخوار را بر روي سينهٔ مادرش سر مي‌بريدند. جمعي را که مشغول فراگرفتن قرآن بودند همه را کشتند.

چون در خانه‌ها کسي باقي نماند به دکانها و مساجد رفتند و هر که بود، حتي گروهي که در حال رکوع و سجود بودند، کشتند. کتابها را که در ميان آنها تعدادي مصحف شريف (قرآن) و نسخه‌هايي از صحيح بخاري و مسلم (از معتبرترين کتابهاي حديثي در نزد اهل سنت) و ديگر کتب حديث و فقه بود در کوچه و بازار افکندند و آنها را پايمال کردند. اين واقعه در سال ۱۲۱۷ اتفاق افتاد. [الفجر الصادق، ص 22]

اين رويکر وهابيون اختصاص به آن زمان نداشته و در حال حاضر نيز، آل سعود به پشتوانه علماي وهابي، سعي در تغيير ذائقه ديني مسلمانان عربستان دارد. اين تلاشهاي آل سعود اختصاصي به عربستان نداشته و در موسم حج و عمره نيز شاهد اين تنگ نظري هاي وهابيت هستيم که اجازه زيارت مرقد پيامبر(ص) و ائمه(ع) در قبرستان بقيع را به مسلمانان نمي دهند.

درس عبرت براي آل سعود:

آل سعود بايد از تاريخ معاصر اين درس را بگيرد که سياست سرکوب مذهبي و تلاش براي القاء تفکرات منحرف که ريشه در استعمار دارد، نمي تواند آنان را به اهداف شوم خود برساند. همانگونه که در ايران و عراق، برنامه هاي استعمارگران بي نتيجه ماند، بدون شک با از بين رفتن آل سعود و به قدرت رسيدن مسلمانان واقعي در کشور عربستان، شاهد شکوفايي روحيه اسلامي در ميان مردم عربستان خواهيم بود و مانند فنر فشرده اي که سالها محدوديت هاي مذهبي را تحمل کرده و به يکباره رها شده اند، همه تلاشهايي که در راستاي از بين بردن تفکر اسلام اصيل کشيده اند، نقش بر آب شده و مسلمانان در آزادي کامل شعائر ديني خود را انجام مي دهند.

با نابودي آل سعود و از بين رفتن تفکر منحرف سلفيت، بايد شاهد راهپيمايي مسلمانان جهان باشيم که در مناسبت هاي گوناگوني از قبيل تولد و رحلت پيامبر(ص) و حضرت زهرا(س) و امام حسن مجتبي(ع) و امام سجاد(ع) و امام باقر(ع) و امام صادق(ع)، مسافت ميان مکه و مدينه را بپيمايند و با برپايي موکب هايي از مسلمانان سرتاسر جهان که با زبان و نژاد و فرهنگ هاي متفاوت، فرياد «لبيک يا رسول الله» سر مي دهند، با حضور در مسجد النبي و قبرستان بقيع، اتحاد مسلمانان را به رخ عالميان مي کشند و بدين سبب همه نقشه هاي استکبار را در جهت تفرقه افکني و اسلام هراسي از بين مي برند.

منبع: جام نيوز