عبدالله بن اسعد یافعی از علمای قرن هشتم هجری در بیانی شیوا راجع به امام ششم می‌نویسد:

سلالة النبوّة، و معدن الفتوة، ابوعبدالله جعفر الصادق ابن ابی جعفر محمد الباقر ابن زین‌العابدین علی بن الحسین الهاشمی العلوی، فهو علویّ الاب، بکریّ الامّ، ولد سنة ثمانین فی المدینة، و فیها توفی، و دفن بالبقیع فی قبر فیه ابوه محمد الباقر، و جده زین‌العابدین، و عمّ جده الحسن بن علی(ع) اکرم بذلک، و ماجمع من الاشراف الکرام، اولی المناقب. و إنما لُقّب بالصادق لصدقه فی مقالته، و له کلام نفیس فی علوم التوحید و غیرها، و قد الّف تلمیذه جابر بن حیان الصوفی کتاباً یشتمل علی الف ورقة یتضمن رسائله، و هی خمسمأة رسالة.

فرزند پیامبر، معدن جوان‌مردی، ابوعبدالله جعفر صادق، فرزند محمد باقر، در سال 80 در مدینه به دنیا آمد و در همان‌جا از دنیا رفت و در قبرستان بقیع در کنار پدرش محمد باقر، پدر بزرگش زین‌العابدین و عموی پدر بزرگش، حسن بن علی(علیهم السلام)، و بزرگان دیگر به خاک سپرده شد. به خاطر راستی در گفتار ایشان را «صادق» لقب داده‌اند. سخنان ارزشمندی در علوم توحید و غیر توحید دارد. شاگرد او جابر بن حیّان کتابی را تألیف کرده است که هزار برگ دارد و رساله‌های حضرت صادق را که پانصد رساله می‌شود در آن گردآوری کرده است.

مراة الجنان ، ص238