َّمَا رَحَلَ الْحُسَیْنُ إِلَى الْقَوْمِ لأَنَّهُ رَأَى الشَّرِیعَةَ قَدْ رُفِضَتْ، فَجَدَّ فِی رَفْعِ قَوَاعِدِ أَصْلِهَا الْجَدُّ [صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ]، فَلَمَّا حَضَرُوهُ حَصَرُوهُ فَقَالَ: دَعُونِی أَرْجِعُ. فَقَالُوا: لا، انْزِلْ عَلَى حُکْمِ ابْنِ زِیَادٍ. فَاخْتَارَ الْقَتْلَ عَلَى الذُّلِّ، وَهَکَذَا النُّفُوسُ الأَبِیَّةُ.

 

حسین بن علی بدان جهت هجرت را برگزید که مشاهده کرد شریعت ترک شده و به همین دلیل در راستای بالا بردن پایه‌های شریعت جدش تلاش کرد. هنگامی در نزد او حاضر شدند وی را محاصره کردند. در این هنگام حسین بن علی گفت: مرا رها کنید تا برگردم. گفتند: نه، حکم ابن زیاد را بپذیر. حسین بن علی شهادت را بر خواری و ذلت ترجیح داد و انسان‌های بزرگ‌منش این‌چنین هستند.

 

???? ابن الجوزی الحنبلی، التبصرة ص۴۶۰