2024 March 29 - جمعه 10 فروردين 1403
لزوم معرفت به خلقت نوری اهل بیت علیهم السلام
کد مطلب: ١٥٣٨٤ تاریخ انتشار: ٢٨ دي ١٤٠١ - ١٤:٥١ تعداد بازدید: 1287
خارج فقه الحکومه » فقه
لزوم معرفت به خلقت نوری اهل بیت علیهم السلام

(جلسه بیست و دوم 21 08 1401)

 بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

درس خارج فقه آیت الله حسینی قزوینی (دام عزه) – سال نوزدهم

موضوع:  لزوم معرفت به خلقت نوری اهل بیت علیهم السلام

اللهم صل علی محمدٍ وآل محمد وعجل فرجهم اعوذ بالله من الشیطان الرجیم بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین و هو خیر ناصر و معین الحمدلله والصلاة علی رسول الله وعلی آله آل الله لاسیما علی مولانا بقیة الله واللعن الدائم علی اعدائهم اعداء الله إلی یوم لقاء الله، الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی هَدانا لِهذا وَ ما کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْ لا أَنْ هَدانَا اللَّه‏، وَ أُفَوِّضُ أَمْری إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِباد حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیل‏ نِعْمَ الْمَوْلى‏ وَ نِعْمَ النَّصیر

پرسش:

اگر مردم آمادگی نداشته باشند امام علیه السلام برای تشکیل حکومت تکلیفی ندارد

پاسخ:

بله می گوید اگر آمادگی نباشد تکلیفی ندارد مثل کسی که پول ندارد مستطیع نیست حج بر او واجب نیست مشابه این را زیاد داریم... حضرت در مکه 13 سال بود شرایط نبود و می دید آن همه دارند اصحاب را شکنجه می کنند، اذیت می کنند عمار، پدر عمار، مادر عمار را به آن وضع فجیع می کشند می گوید:

«صَبْراً آلَ یاسَرٍ فَانَّ مَوعِدَکمُ الجَنَّةُ»

ابن عبد البر ، ابوعمر یوسف بن عبد الله (متوفاى463هـ)، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، ج4، ص1589،تحقیق: علی محمد البجاوی، ناشر: دار الجیل - بیروت، الطبعة: الأولى، 1412هـ

«أَبْشِرُوا آلَ عَمَّارٍ فَإِنَّ مَوْعِدَکُمُ الْجَنَّةُ»

بحار الأنوارالجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار (ط - بیروت)؛ نویسنده: مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، ناشر: دار إحیاء التراث العربی، محقق/ مصحح: جمعی از محققان، ج18، ص 210

حضرت رسول 13 سال در مکه حکومت تشکیل نداد چون شرایطش محقق نبود به مجرد این که مدینه آمد همان روزهای اول تشکیل حکومت داد، لشکر تهیه کرد در برابر قریش اموال شان را مصادر کرد.

 در جنگ بدر که سال 2 هجرت بود و سال 3 جنگ احد واقع شد، حضرت نماینده هایی را در بخش های مختلف هم برای قضاوت اعزام کرد هم برای جمع آوری مالیات و زکوات اعزام نمود.

یعنی آن چه که یک حاکم اسلامی باید انجام بدهد تمام این ها را رسول اکرم در آن 11 سال با همه بیش از هشتاد جنگ انجام دادند.

پرسش:

شاید شبهه ای که مطرح بشود این است که ائمه (علیهم السلام) راجع به بعضی قضایا سریع واکنش نشان می دادند. من جمله امام رضا (علیه الصلاة والسلام) راجع به آن شخصی که ادا در می آورد نفرینش می کند. راجع به قضایایی که باعث هدایت عامه هست می توانند تأثیر گذاری بیشتری داشته باشند با اشاره یا با معجزه؛ اما این جا در ظاهر کاری صورت نمی گیرد نسبت به شخص حسب ظاهر، شخص یا شخصیت امام (علیه السلام) استهزا می کند آن جا واکنش نشان می دهد.

پاسخ:

یک دفعه این هست که دارند استهزاء می کنند آن جایگاه امامت را دارند زیر سوال می برند که وزیر مأمون گفت مسئله باران و این ها عادی بود بنا بود باران بیاید شما دارید با این وضع، امامت خودتان را تثبیت می کنید امامت این طوری نیست. - مثل کسی که می گوید ائمه علم غیب داشتند جن گیرها هم علم غیب دارند، مرتاض ها هم علم غیب دارند یک آدم احمقی بوده که این طوری گفته است.- می گوید اگر واقعاً تو امام هستی امامتت «من عند الله» است دستور بده این شیری که در پرده هست بیاید من را بخورد. یعنی چیزی می خواهد که تصور می کند این کار دیگر از دست امام ساخته نیست.

می گوید این معجزه هست این می تواند امامت شما را ثابت کند نه آمدن باران، باران طبیعی بود بنا بود بیاید اتفاقی شما هم نماز خواندی و باران آمد.

ولی یک چیزی که دیگر هیچ راه گریزی نیست که اگر امر کند این حیوان زنده بشود این را بخورد، تمام است و امام علیه السلام هم این معجزه را انجام دادند و تصاویر روی پرده به شیر واقعی تبدیل شد و دلقک مأمون را خورد مأمون التماس کرد این را برگردانید حضرت فرمود اگر عصای حضرت موسی مار و عقرب های سحره فرعون را بر گرداند این شیر هم این دلقک تو را بر می گرداند!

 ولی بعضی وقت ها هست که جایگاه امامت نیست به شخص امامت جسارت می شود آن جا امام با تأنّی و حلم برای این که الگو برای دیگران باشد برخورد می فرماید. وقتی آن آقا مدینه می آید امام علیه السلام را می بیند هر چه از دهانش در می آید به ایشان می گوید حتی به مادرش (سلام الله علیها) جسارت می کند.

 امام می فرماید: برادر، احساس می کنم در این شهر غریب هستی اگر غذا نخوردی در خانه مان آماده هستیم پذیرایی کنیم، خسته هستی جا برای استراحت هست، اگر لباس هایت کثیف است می گویم نظافتش کنند.

خلاصه در انتهای کار همین شخص می گوید من وارد مدینه شدم در حالیکه حسن بن علی (امام مجتبی علیه السلام) مبغوض ترین انسان ها نزد من بود ولی الان از مدینه می روم محبوب ترین انسان ها در نزد من است.

 در این جا امام می تواند با یک اراده هر کاری بکند. ولی نمی کند برای این که یک درسی برای دیگران باشد. در قضیه مناظره ای که آن مرد شامی با امام صادق دارد در رجال کشی حدیث 494، در کتاب کافی،‌ جلد 1، صفحه 171، کتاب الحجة باب الإضطرار إلی الحجة، است.

«عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَمَّنْ ذَکَرَهُ عَنْ یُونُسَ بْنِ یَعْقُوبَ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) فَوَرَدَ عَلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ فَقَالَ إِنِّی رَجُلٌ صَاحِبُ کَلَامٍ وَ فِقْهٍ وَ فَرَائِضَ وَ قَدْ جِئْتُ لِمُنَاظَرَةِ أَصْحَابِکَ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) کَلَامُکَ مِنْ کَلَامِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه واله وسلم) أَوْ مِنْ عِنْدِکَ فَقَالَ مِنْ کَلَامِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه واله وسلم) وَ مِنْ عِنْدِی فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَأَنْتَ إِذاً شَرِیکُ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ لَا قَالَ فَسَمِعْتَ الْوَحْیَ عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یُخْبِرُکَ قَالَ لَا قَالَ فَتَجِبُ طَاعَتُکَ کَمَا تَجِبُ طَاعَةُ رَسُولِ اللَّه (صلی الله علیه واله وسلم) قَالَ لَا فَالْتَفَتَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) إِلَیَّ فَقَالَ یَا یُونُسَ بْنَ یَعْقُوبَ هَذَا قَدْ خَصَمَ نَفْسَهُ قَبْلَ أَنْ یَتَکَلَّمَ ثُمَّ قَالَ یَا یُونُسُ لَوْ کُنْتَ تُحْسِنُ الْکَلَامَ کَلَّمْتَهُ قَالَ یُونُسُ فَیَا لَهَا مِنْ حَسْرَةٍ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی سَمِعْتُکَ تَنْهَى عَنِ الْکَلَامِ وَ تَقُولُ وَیْلٌ لِأَصْحَابِ الْکَلَامِ یَقُولُونَ هَذَا یَنْقَادُ وَ هَذَا لَا یَنْقَادُ  وَ هَذَا یَنْسَاقُ وَ هَذَا لَا یَنْسَاقُ وَ هَذَا نَعْقِلُهُ وَ هَذَا لَا نَعْقِلُهُ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) إِنَّمَا قُلْتُ فَوَیْلٌ لَهُمْ إِنْ تَرَکُوا مَا أَقُولُ وَ ذَهَبُوا إِلَى مَا یُرِیدُونَ ثُمَّ قَالَ لِی اخْرُجْ إِلَى الْبَابِ فَانْظُرْ مَنْ تَرَى مِنَ الْمُتَکَلِّمِینَ فَأَدْخِلْهُ قَالَ فَأَدْخَلْتُ حُمْرَانَ بْنَ أَعْیَنَ وَ کَانَ یُحْسِنُ الْکَلَامَ وَ أَدْخَلْتُ الْأَحْوَلَ وَ کَانَ یُحْسِنُ الْکَلَامَ وَ أَدْخَلْتُ هِشَامَ بْنَ سَالِمٍ وَ کَانَ یُحْسِنُ الْکَلَامَ وَ أَدْخَلْتُ قَیْسَ بْنَ الْمَاصِرِ وَ کَانَ عِنْدِی أَحْسَنَهُمْ کَلَاماً وَ کَانَ قَدْ تَعَلَّمَ الْکَلَامَ مِنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) فَلَمَّا اسْتَقَرَّ بِنَا الْمَجْلِسُ وَ کَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَبْلَ الْحَجِّ یَسْتَقِرُّ أَیَّاماً فِی جَبَلٍ فِی طَرَفِ الْحَرَمِ فِی فَازَةٍ لَهُ  مَضْرُوبَةٍ قَالَ فَأَخْرَجَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) رَأْسَهُ مِنْ فَازَتِهِ فَإِذَا هُوَ بِبَعِیرٍ یَخُبُّ فَقَالَ هِشَامٌ وَ رَبِّ الْکَعْبَةِ قَالَ فَظَنَنَّا أَنَّ هِشَاماً رَجُلٌ مِنْ وُلْدِ عَقِیلٍ کَانَ شَدِیدَ الْمَحَبَّةِ لَهُ‏ قَالَ فَوَرَدَ هِشَامُ بْنُ الْحَکَمِ وَ هُوَ أَوَّلَ مَا اخْتَطَّتْ لِحْیَتُهُ وَ لَیْسَ فِینَا إِلَّا مَنْ هُوَ أَکْبَرُ سِنّاً مِنْهُ قَالَ فَوَسَّعَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) وَ قَالَ نَاصِرُنَا بِقَلْبِهِ وَ لِسَانِهِ وَ یَدِهِ ثُمَّ قَالَ یَا حُمْرَانُ کَلِّمِ الرَّجُلَ فَکَلَّمَهُ فَظَهَرَ عَلَیْهِ حُمْرَانُ ثُمَّ قَالَ یَا طَاقِیُّ کَلِّمْهُ فَکَلَّمَهُ فَظَهَرَ عَلَیْهِ الْأَحْوَلُ ثُمَّ قَالَ یَا هِشَامَ بْنَ سَالِمٍ کَلِّمْهُ فَتَعَارَفَا ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِقَیْسٍ الْمَاصِرِ کَلِّمْهُ فَکَلَّمَهُ فَأَقْبَلَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَضْحَکُ مِنْ کَلَامِهِمَا مِمَّا قَدْ أَصَابَ الشَّامِیَّ فَقَالَ لِلشَّامِیِّ کَلِّمْ هَذَا الْغُلَامَ یَعْنِی هِشَامَ بْنَ الْحَکَمِ فَقَالَ نَعَمْ فَقَالَ لِهِشَامٍ یَا غُلَامُ سَلْنِی فِی إِمَامَةِ هَذَا فَغَضِبَ هِشَامٌ حَتَّى ارْتَعَدَ ثُمَّ قَالَ لِلشَّامِیِّ یَا هَذَا أَ رَبُّکَ أَنْظَرُ لِخَلْقِهِ أَمْ خَلْقُهُ لِأَنْفُسِهِمْ فَقَالَ الشَّامِیُّ بَلْ رَبِّی أَنْظَرُ لِخَلْقِهِ قَالَ فَفَعَلَ بِنَظَرِهِ لَهُمْ مَا ذَا قَالَ أَقَامَ لَهُمْ حُجَّةً وَ دَلِیلًا کَیْلَا یَتَشَتَّتُوا أَوْ یَخْتَلِفُوا یَتَأَلَّفُهُمْ وَ یُقِیمُ أَوَدَهُمْ وَ یُخْبِرُهُمْ بِفَرْضِ رَبِّهِمْ قَالَ فَمَنْ هُوَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه واله وسلم) قَالَ هِشَامٌ فَبَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ الْکِتَابُ وَ السُّنَّةُ قَالَ هِشَامٌ فَهَلْ نَفَعَنَا الْیَوْمَ الْکِتَابُ وَ السُّنَّةُ فِی رَفْعِ الِاخْتِلَافِ عَنَّا قَالَ الشَّامِیُّ نَعَمْ قَالَ فَلِمَ اخْتَلَفْنَا أَنَا وَ أَنْتَ وَ صِرْتَ إِلَیْنَا مِنَ الشَّامِ فِی مُخَالَفَتِنَا إِیَّاکَ قَالَ فَسَکَتَ الشَّامِیُّ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) لِلشَّامِیِّ مَا لَکَ لَا تَتَکَلَّمُ قَالَ الشَّامِیُّ إِنْ قُلْتُ لَمْ نَخْتَلِفْ کَذَبْتُ وَ إِنْ قُلْتُ إِنَّ الْکِتَابَ وَ السُّنَّةَ یَرْفَعَانِ عَنَّا الِاخْتِلَافَ أَبْطَلْتُ لِأَنَّهُمَا یَحْتَمِلَانِ الْوُجُوهَ وَ إِنْ قُلْتُ قَدِ اخْتَلَفْنَا وَ کُلُّ وَاحِدٍ مِنَّا یَدَّعِی الْحَقَّ فَلَمْ یَنْفَعْنَا إِذَنِ الْکِتَابُ وَ السُّنَّةُ إِلَّا أَنَّ لِی عَلَیْهِ هَذِهِ الْحُجَّةَ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) سَلْهُ تَجِدْهُ مَلِیّاً فَقَالَ الشَّامِیُّ یَا هَذَا مَنْ أَنْظَرُ لِلْخَلْقِ أَ رَبُّهُمْ أَوْ أَنْفُسُهُمْ فَقَالَ هِشَامٌ رَبُّهُمْ أَنْظَرُ لَهُمْ مِنْهُمْ لِأَنْفُسِهِمْ فَقَالَ الشَّامِیُّ فَهَلْ أَقَامَ لَهُمْ مَنْ یَجْمَعُ لَهُمْ کَلِمَتَهُمْ وَ یُقِیمُ أَوَدَهُمْ وَ یُخْبِرُهُمْ بِحَقِّهِمْ مِنْ بَاطِلِهِمْ قَالَ هِشَامٌ فِی وَقْتِ رَسُولِ اللَّهِ ص أَوِ السَّاعَةِ- قَالَ الشَّامِیُّ فِی وَقْتِ رَسُولِ اللَّهِ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه واله وسلم) وَ السَّاعَةِ مَنْ فَقَالَ هِشَامٌ هَذَا الْقَاعِدُ الَّذِی تُشَدُّ إِلَیْهِ الرِّحَالُ وَ یُخْبِرُنَا بِأَخْبَارِ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ وِرَاثَةً عَنْ أَبٍ عَنْ جَدٍّ قَالَ الشَّامِیُّ فَکَیْفَ لِی أَنْ أَعْلَمَ ذَلِکَ قَالَ هِشَامٌ سَلْهُ عَمَّا بَدَا لَکَ قَالَ الشَّامِیُّ قَطَعْتَ عُذْرِی فَعَلَیَّ السُّؤَالُ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَا شَامِیُّ أُخْبِرُکَ کَیْفَ کَانَ سَفَرُکَ وَ کَیْفَ کَانَ طَرِیقُکَ کَانَ کَذَا وَ کَذَا فَأَقْبَلَ الشَّامِیُّ یَقُولُ صَدَقْتَ أَسْلَمْتُ لِلَّهِ السَّاعَةَ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) بَلْ آمَنْتَ بِاللَّهِ السَّاعَةَ إِنَّ الْإِسْلَامَ قَبْلَ الْإِیمَانِ وَ عَلَیْهِ یَتَوَارَثُونَ وَ یَتَنَاکَحُونَ وَ الْإِیمَانُ عَلَیْهِ یُثَابُونَ فَقَالَ الشَّامِیُّ صَدَقْتَ فَأَنَا السَّاعَةَ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه واله وسلم) وَ أَنَّکَ وَصِیُّ الْأَوْصِیَاءِ ثُمَّ الْتَفَتَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) إِلَى حُمْرَانَ فَقَالَ تُجْرِی الْکَلَامَ عَلَى الْأَثَرِ فَتُصِیبُ وَ الْتَفَتَ إِلَى هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ فَقَالَ تُرِیدُ الْأَثَرَ وَ لَا تَعْرِفُهُ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى الْأَحْوَلِ فَقَالَ قَیَّاسٌ رَوَّاغٌ تَکْسِرُ بَاطِلًا بِبَاطِلٍ إِلَّا أَنَّ بَاطِلَکَ أَظْهَرُ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى قَیْسٍ الْمَاصِرِ فَقَالَ تَتَکَلَّمُ وَ أَقْرَبُ مَا تَکُونُ مِنَ الْخَبَرِ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه واله وسلم) أَبْعَدُ مَا تَکُونُ مِنْهُ تَمْزُجُ الْحَقَّ مَعَ الْبَاطِلِ وَ قَلِیلُ الْحَقِّ یَکْفِی عَنْ کَثِیرِ الْبَاطِلِ أَنْتَ وَ الْأَحْوَلُ قَفَّازَانِ حَاذِقَانِ قَالَ یُونُسُ فَظَنَنْتُ وَ اللَّهِ أَنَّهُ یَقُولُ لِهِشَامٍ قَرِیباً مِمَّا قَالَ لَهُمَا ثُمَّ قَالَ یَا هِشَامُ لَا تَکَادُ تَقَعُ تَلْوِی رِجْلَیْکَ إِذَا هَمَمْتَ بِالْأَرْضِ طِرْتَ مِثْلُکَ فَلْیُکَلِّمِ النَّاسَ فَاتَّقِ الزَّلَّةَ وَ الشَّفَاعَةُ مِنْ وَرَائِهَا إِنْ شَاءَ اللَّهُ.»

الکافی (ط - الإسلامیة)، نویسنده: کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، محقق/ مصحح: غفارى على اکبر و آخوندى، محمد، ناشر: دار الکتب الاسلامیة، ج1، ص168- 173،بَابُ الِاضْطِرَارِ إِلَى الْحُجَّة، ح4

در آن جا وقتی هشام با آن مرد شامی مناظره می کند آیا خدای عالم انظر به حال مردم هست؟ خودش می گوید خدا برای هدایت مردم چه کار کرد؟ قرآن و پیغمبر فرستاد بعد از پیغمبر چه؟ بعد از پیغمبر قرآن است آیا قرآن می تواند اختلاف را بر طرف کند؟ گفت بله. گفت اگر بر طرف می کند چرا از شام آمدی با ما اختلاف داری؟ تو یک چیزی می گویی ما هم یک چیزی می گوییم پس قرآن کافی نیست معطل ماند.

این مرد شامی زرنگی کرد همین سوال را به هشام بر گرداند گفت حالا خدا انظر است یا مردم بعد می گوید قرآن کفایت نمی کند پس امروز برای رفع اختلاف چه کسی است؟ گفت این مردی که این جا نشسته. گفت من از کجا بدانم؟ گفت از خودش سوال کن بعد حضرت می آید تمام اسرار زندگی اش را بیرون می ریزد این جا آمدی، چه شد، چه نشد یک اطلاعاتی از زندگی او و از حرکت او، اتفاقاتی که در سفر برای او افتاده حضرت بیان می کند و او تسلیم می شود.

بعد این مرد شامی

به امام صادق علیه السلام ایمان می آورد.

 یک جا است که یک جلسه ای بنا است در همه دنیا منتشر بشود در منطقه شامات جلسه در خود مکه است که عموم حجاج در آن جا حضور دارند، این قضیه دارد می پیچید در این جا امام برای هدایت مردم و هدایت این فردی که باعث می شود صدها نفر یا هزاران نفر هم به خاطر این هدایت بشوند در این جا حضرت استفاده می کند. در بعضی از موارد هم هست که استفاده نمی کند.

این معجزه (تبدیل تصویر شیر به شیر واقعی) در قضیه امام کاظم هم هست شیخ صدوق نقل می کند که:

«وَ حَدَّثَنِی الشَّیْخُ أَبُو جَعْفَرٍ قِرَاءَةً عَلَیْهِ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِیدِ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ وَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ جَمِیعاً قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ یَقْطِینٍ عَنْ أَخِیهِ الْحُسَیْنِ عَنْ أَبِیهِ عَلِیِّ بْنِ یَقْطِینٍ قَالَ: اسْتَدْعَى الرَّشِیدُ رَجُلًا یُبْطِلُ بِهِ أَمْرَ أَبِی الْحَسَنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ (علیه السلام) وَ یَقْطَعُهُ وَ یُخْجِلُهُ فِی الْمَجْلِسِ فَانْتُدِبَ لَهُ رَجُلٌ مُعَزِّمٌ فَلَمَّا أُحْضِرَتِ الْمَائِدَةُ عَمِلَ نَامُوساً عَلَى الْخُبْزِ فَکَانَ کُلَّمَا رَامَ خَادِمُ أَبِی الْحَسَنِ (علیه السلام)  تَنَاوُلَ رَغِیفٍ مِنَ الْخُبْزِ طَارَ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ اسْتَفَزَّ هَارُونَ الْفَرَحُ وَ الضَّحِکُ لِذَلِکَ فَلَمْ یَلْبَثْ أَبُو الْحَسَنِ (علیه السلام)  أَنْ رَفَعَ رَأْسَهُ إِلَى أَسَدٍ مُصَوَّرٍ عَلَى بَعْضِ السُّتُورِ فَقَالَ لَهُ یَا أَسَدَ اللَّهِ خُذْ عَدُوَّ اللَّهِ قَالَ فَوَثَبَتْ تِلْکَ الصُّورَةُ کَأَعْظَمِ مَا یَکُونُ مِنَ السِّبَاعِ فَافْتَرَسَتْ ذَلِکَ الْمُعَزِّمَ فَخَرَّ هَارُونُ وَ نُدَمَاؤُهُ عَلَى وُجُوهِهِمْ- مَغْشِیّاً عَلَیْهِمْ وَ طَارَتْ عُقُولُهُمْ خَوْفاً مِنْ هَوْلِ مَا رَأَوْهُ فَلَمَّا أَفَاقُوا مِنْ ذَلِکَ بَعْدَ حِینٍ قَالَ هَارُونُ لِأَبِی الْحَسَنِ (علیه السلام)  أَسْأَلُکَ بِحَقِّی عَلَیْکَ لَمَّا سَأَلْتَ الصُّورَةَ أَنْ تَرُدَّ الرَّجُلَ فَقَالَ إِنْ کَانَتْ عَصَا مُوسَى رَدَّتْ مَا ابْتَلَعَتْهُ مِنْ حِبَالِ الْقَوْمِ وَ عِصِیِّهِمْ فَإِنَّ هَذِهِ الصُّورَةَ تَرُدُّ مَا ابْتَلَعَتْهُ مِنْ هَذَا الرَّجُلِ فَکَانَ ذَلِکَ أَعْمَلَ الْأَشْیَاءِ فِی إِفَاقَةِ نَفْسِهِ.»

الأمالی (للصدوق)؛ ابن بابویه، محمد بن على، محقق/ مصحح: ندارد. ناشر: کتابچى، ص148- 149

«حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِیدِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ‏ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ وَ سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ جَمِیعاً عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ یَقْطِینٍ عَنْ أَخِیهِ الْحُسَیْنِ عَنْ أَبِیهِ عَلِیِّ بْنِ یَقْطِینٍ  قَالَ: اسْتَدْعَى الرَّشِیدُ رَجُلًا یُبْطِلُ بِهِ أَمْرَ أَبِی الْحَسَنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ (علیه السلام) وَ یَقْطَعُهُ وَ یُخْجِلُهُ فِی الْمَسْجِدِ فَانْتُدِبَ لَهُ رَجُلٌ مُعَزِّمٌ  فَلَمَّا أُحْضِرَتِ الْمَائِدَةُ عَمِلَ نَامُوساً عَلَى الْخُبْزِ فَکَانَ کُلَّمَا رَامَ أَبُو الْحَسَنِ (علیه السلام) تَنَاوُلَ رَغِیفٍ  مِنَ الْخُبْزِ طَارَ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ اسْتَفَزَّ  مِنْ هَارُونَ الْفَرَحُ وَ الضَّحِکُ لِذَلِکَ فَلَمْ یَلْبَثْ أَبُو الْحَسَنِ (علیه السلام) أَنْ رَفَعَ رَأْسَهُ إِلَى أَسَدٍ مُصَوَّرٍ عَلَى بَعْضِ السُّتُورِ فَقَالَ لَهُ یَا أَسَدُ خُذْ عَدُوَّ اللَّهِ قَالَ فَوَثَبَتْ تِلْکَ الصُّورَةُ کَأَعْظَمِ مَا یَکُونُ مِنَ السِّبَاعِ فَافْتَرَسَتْ ذَلِکَ الْمُعَزِّمَ فَخَرَّ هَارُونُ وَ نُدَمَاؤُهُ عَلَى وُجُوهِهِمْ مَغْشِیّاً عَلَیْهِمْ فَطَارَتْ عُقُولُهُمْ خَوْفاً مِنْ هَوْلِ مَا رَأَوْهُ فَلَمَّا أَفَاقُوا مِنْ ذَلِکَ قَالَ هَارُونُ لِأَبِی الْحَسَنِ (علیه السلام) سَأَلْتُکَ بِحَقِّی عَلَیْکَ لَمَّا سَأَلْتَ الصُّورَةَ أَنْ تَرُدَّ الرَّجُلَ فَقَالَ إِنْ کَانَتْ عَصَا مُوسَى رَدَّتْ مَا ابْتَلَعَتْهُ مِنْ حِبَالِ الْقَوْمِ وَ عِصِیِّهِمْ فَإِنَّ هَذِهِ الصُّورَةَ تَرُدُّ مَا ابْتَلَعَتْهُ مِنْ هَذَا الرَّجُلِ فَکَانَ ذَلِکَ أَعْمَلُ الْأَشْیَاءِ فِی إِفَاتَةِ نَفْسِهِ»

عیون أخبار الرضا (علیه السلام)؛ نویسنده: ابن بابویه، محمد بن على، مصحح: لا جوردی، مهدی، ناشر: نشر جهان، ج2، ص95

عیون اخبار الرضا صد در صد درست است و هم چنین در رابطه با امام رضا هست یعنی دو تا قضیه اتفاق افتاد هم در زمان امام کاظم هم در زمان امام هشتم.

  یک نکته ای هست عزیزان دقت بکنند که ما می بینیم در صحبت های بعضی از این آقایان که یک مقداری فکرشان اِرور می زند و مغزشان ویروسی شده...

 

عزیزان دقت کنند روایتی در کتاب رجال کشی هست این از نکات خیلی ضروری امروز است در فضای مجازی هم وهابی ها خیلی زیاد روی این کار می کنند هم بعضی از دیگر افرادی که مغزشان اِرور گرفته و آن را اجاره دادند.

ببینید ما حدود دویست روایت داریم امام می فرماید ما عالم بما کان، بما یکون، بما هو کائن هستیم تمام علوم انبیاء را خدا به رسول اکرم داده و هر چه خدا به رسول اکرم داده به امیر المؤمنین داده به ما هم داده ما عالم به تمام آسمان، زمین، بهشت و جهنم هستیم.

ما دویست تا روایت داریم غالب روایت ها هم روایت های صحیحی است به دوستان توصیه می کنم نذر کنند یا قسم بخورند کتاب آداب نماز حضرت امام را مطالعه کنند

مصباح الهدایة یک مقداری سخت و پیچیده است بعضی از مصطلاحات فلسفی و عرفانی دارد کسی که اسفار را خوب نخوانده باشد یا با بعضی از مطالب مثل عبارت های بوعلی آشنا نباشد یک مقداری فهمش سخت است ولی آداب الصلاة امام خمینی (رضوان الله تعالی علیه) سخت و پیچیده نیست.

 

با خواندن این کتاب ایمان شان به خدا،‌ ایمان شان به ائمه از صفر به صد رسیده بعد احساس می کنند قبلاً این ها:

(وَمَا یؤْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَهُمْ مُشْرِکُونَ)

و بیشتر آنها که مدعی ایمان به خدا هستند، مشرکند!

سوره یوسف (12): آیه 106

بودند به این اعتراف می کند نکات خیلی ظریفی دارد به فارسی هم هست. شاید در مجموع کتاب بیست جا سی جا مطالب سخت است و آن را هم می توانید سوال کنید بیست – سی مورد را خیلی راحت می شود سوال کرد.

در هر صورت ...

در این جا روایت این است شما ببینید این ها می آیند این روایت را ملاک قرار می دهند. روایت در صفحه 323حدیث 587 است چون این ها در سه تا چاپ کتاب کشی چاپ شده است. مشهد چاپ کرده، جامعه مدرسین چاپ کرده و آل البیت هم چاپ کرده است. دو جلدی، دو جلدی و تک جلدی ولی شماره حدیث هایش یکی است.

روایت این است:

   «حَدَّثَنِی الْحُسَیْنُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ بُنْدَارَ الْقُمِّیُّ، قَالَ حَدَّثَنِی سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِی خَلَفٍ الْقُمِّیُّ، قَالَ حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ وَ الْحَسَنُ بْنُ مُوسَى، عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَى، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْکَانَ، قَالَ، دَخَلَ حُجْرُ بْنُ زَائِدَةَ وَ عَامِرُ بْنُ جُذَاعَةَ الْأَزْدِیُّ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) فَقَالا جَعَلَنَا فِدَاکَ، إِنَّ الْمُفَضَّلَ بْنَ عُمَرَ یَقُولُ إِنَّکُمْ تَقْدِرُونَ أَرْزَاقَ الْعِبَادِ! فَقَالَ: وَ اللَّهِ مَا یَقْدِرُ أَرْزَاقَنَا إِلَّا اللَّهُ وَ لَقَدِ احْتَجْتُ إِلَى طَعَامٍ لِعِیَالِی فَضَاقَ صَدْرِی وَ أَبْلَغْتُ إِلَى الْفِکْرَةِ فِی ذَلِکَ حَتَّى أَحْرَزْتُ قُوتَهُمْ فَعِنْدَهَا طَابَتْ نَفْسِی، لَعَنَهُ اللَّهُ وَ بَرِئَ مِنْهُ، قَالا أَ فَتُلْعِنُهُ وَ تَتَبَرَّأُ مِنْهُ قَالَ نَعَمْ فَالْعَنَاهُ وَ ابْرَءَا مِنْهُ بَرِئَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْهُ.»

رجال الکشی إختیار معرفة الرجال؛ کشى، محمد بن عمر ناشر: مؤسسة نشر دانشگاه مشهد محقق/ مصحح: طوسى، محمد بن حسن / مصطفوى، حسن‏، ص323، 587

مفضل می گوید:

«إِنَّکُمْ تَقْدِرُونَ أَرْزَاقَ الْعِبَادِ»

شنیدیم که روزی بندگان همه به دست شما است.

«فَقَالَ: وَ اللَّهِ مَا یَقْدِرُ أَرْزَاقَنَا إِلَّا اللَّهُ وَ لَقَدِ احْتَجْتُ إِلَى طَعَامٍ لِعِیَالِی فَضَاقَ صَدْرِی وَ أَبْلَغْتُ إِلَى الْفِکْرَةِ فِی ذَلِکَ حَتَّى أَحْرَزْتُ قُوتَهُمْ فَعِنْدَهَا طَابَتْ نَفْسِی، لَعَنَهُ اللَّهُ وَ بَرِئَ مِنْهُ، قَالا أَ فَتُلْعِنُهُ وَ تَتَبَرَّأُ مِنْهُ قَالَ نَعَمْ»

ببینید این عبارت را می آورند می گویند امام (علیه السلام) هیچ قدرتی نداشتند و حال آن که تعبیر امام خمینی را شما نگاه کنید می گوید حقیقت محمدیه (صلوات الله علیهم اجمعین) اول ما خلق الله این ها هستند بعد ما سوی الله توسط این ها وجود پیدا کرده است.

وجودشان و کمال وجودشان، روزی شان محو و اثبات همه به دست این بزرگواران است.

یا تعبیر مرحوم کمپانی دارد:

«فالحقیقة المحمّدیّة هی الَّتی تجلَّت فی صورة العالم والعالم من الذرّة إلى الدرّة ظهورها وتجلَّیها»

مصباح الهدایة إلى الخلافة والولایة؛ مؤلف: امام خمینى- تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینى، ص57

یا فرمایش آقای خویی در کتاب مصباح الفقاهة جلد 5 صفحه 35:

«إن لهم الولایة علی ما سوی الله»

بعد ایشان می گوید:

«ویدل علی ذلک روایات متواترة»

شما ببینید این روایت را می آورند. در این روایت حسین ابن بندار مجهول است حسین ابن حسن مجهول است یعنی چند تا راوی مجهول دارد و به هیچ وجه قابل استناد نیست.

روایت بعدی در کتاب کافی مرحوم کلینی جلد 1 صفحه 257 چاپ ایران و چاپ 152 بیروت روایت این است:

«أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ عَبَّادِ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ سَدِیرٍ قَالَ: کُنْتُ أَنَا وَ أَبُو بَصِیرٍ وَ یَحْیَى الْبَزَّازُ وَ دَاوُدُ بْنُ کَثِیرٍ فِی مَجْلِسِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) إِذْ خَرَجَ إِلَیْنَا وَ هُوَ مُغْضَبٌ فَلَمَّا أَخَذَ مَجْلِسَهُ قَالَ یَا عَجَباً لِأَقْوَامٍ یَزْعُمُونَ أَنَّا نَعْلَمُ الْغَیْبَ مَا یَعْلَمُ الْغَیْبَ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَقَدْ هَمَمْتُ بِضَرْبِ جَارِیَتِی فُلَانَةَ فَهَرَبَتْ مِنِّی فَمَا عَلِمْتُ فِی أَیِّ بُیُوتِ الدَّارِ هِیَ قَالَ سَدِیرٌ فَلَمَّا أَنْ قَامَ مِنْ مَجْلِسِهِ وَ صَارَ فِی مَنْزِلِهِ دَخَلْتُ أَنَا وَ أَبُو بَصِیرٍ وَ مُیَسِّرٌ وَ قُلْنَا لَهُ جُعِلْنَا فِدَاکَ سَمِعْنَاکَ وَ أَنْتَ تَقُولُ کَذَا وَ کَذَا فِی أَمْرِ جَارِیَتِکَ وَ نَحْنُ نَعْلَمُ أَنَّکَ تَعْلَمُ عِلْماً کَثِیراً وَ لَا نَنْسُبُکَ إِلَى عِلْمِ الْغَیْبِ قَالَ فَقَالَ یَا سَدِیرُ أَ لَمْ تَقْرَأِ الْقُرْآنَ قُلْتُ بَلَى قَالَ فَهَلْ وَجَدْتَ فِیمَا قَرَأْتَ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- قالَ الَّذِی عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْکِتابِ أَنَا آتِیکَ بِهِ قَبْلَ أَنْ یَرْتَدَّ إِلَیْکَ طَرْفُکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ قَدْ قَرَأْتُهُ قَالَ فَهَلْ عَرَفْتَ الرَّجُلَ وَ هَلْ عَلِمْتَ مَا کَانَ عِنْدَهُ مِنْ عِلْمِ الْکِتَابِ قَالَ قُلْتُ أَخْبِرْنِی بِهِ قَالَ قَدْرُ قَطْرَةٍ مِنَ الْمَاءِ فِی الْبَحْرِ الْأَخْضَرِ فَمَا یَکُونُ ذَلِکَ مِنْ عِلْمِ الْکِتَابِ- قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا أَقَلَّ هَذَا فَقَالَ یَا سَدِیرُ مَا أَکْثَرَ هَذَا أَنْ یَنْسُبَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى الْعِلْمِ الَّذِی أُخْبِرُکَ بِهِ یَا سَدِیرُ فَهَلْ وَجَدْتَ فِیمَا قَرَأْتَ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَیْضاً- قُلْ کَفى‏ بِاللَّهِ شَهِیداً بَیْنِی وَ بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ قَالَ قُلْتُ قَدْ قَرَأْتُهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ قَالَ أَ فَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتَابِ کُلُّهُ أَفْهَمُ أَمْ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتَابِ بَعْضُهُ قُلْتُ لَا بَلْ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتَابِ کُلُّهُ قَالَ فَأَوْمَأَ بِیَدِهِ إِلَى صَدْرِهِ وَ قَالَ عِلْمُ الْکِتَابِ وَ اللَّهِ کُلُّهُ عِنْدَنَا عِلْمُ الْکِتَابِ وَ اللَّهِ کُلُّهُ عِنْدَنَا.»

الکافی (ط - الإسلامیة)؛ نویسنده: کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، محقق/ مصحح: غفارى على اکبر و آخوندى، محمد، ناشر: دار الکتب الاسلامیة، ج1، ص257، بَابٌ نَادِرٌ فِیهِ ذِکْرُ الْغَیْب‏، ح3

«یَا عَجَباً لِأَقْوَامٍ یَزْعُمُونَ أَنَّا نَعْلَمُ الْغَیْبَ مَا یَعْلَمُ الْغَیْبَ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَقَدْ هَمَمْتُ بِضَرْبِ جَارِیَتِی فُلَانَةَ فَهَرَبَتْ مِنِّی فَمَا عَلِمْتُ فِی أَیِّ بُیُوتِ الدَّارِ هِیَ»

بعد سدیر می گوید وقتی او بیرون رفت من از حضرت سوال کردم اشاره به صدرش کرد و گفت در سینه ما علم الکتاب است.  

«عِلْمُ الْکِتَابِ وَ اللَّهِ کُلُّهُ عِنْدَنَا عِلْمُ الْکِتَابِ وَ اللَّهِ کُلُّهُ عِنْدَنَا.»

ببینید مشکل کار ما این است که آن بحث خلقت نوری اهل بیت را فراموش کردیم، چون خدای عالم:

«اول ما خلق اللّه نوری»

تفسیر القمی؛ قمى، على بن ابراهیم، محقق/ مصحح: : موسوى جزائرى، طیّب‏، ناشر: دار الکتاب، ج1، ص17

«إنّ اللهَ خَلَقَ الْمَشِیَّةَ بِنَفْسِهَا وَخَلَقَ الْأَشْیَاءَ بِالْمَشِیَّةِ»

التوحید( للصدوق)؛ نویسنده: ابن بابویه، محمد بن على‏، (وفات مؤلف: 381 ق‏)، محقق / مصحح: حسینى، هاشم‏، ناشر: جامعه مدرسین‏، ص148

حتی وجود جسمانی امام تحت تدبیر آن وجود نورانی دیده می شود شما اگر همین شرح دعای سحر را دقت کنید همچنین اداب الصلاة که آیا قرآن افضل است یا پیغمبر افضل است؟

در اهل سنت می گویند:

«انی تَارِکٌ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ أَحَدُهُمَا أَکْبَرُ مِنَ الآخَرِ کِتَابُ اللَّهِ حَبْلٌ مَمْدُودٌ مِنَ السَّمَاءِ إلى الأَرْضِ وعترتی أَهْلُ بیتی وانهما لَنْ یَفْتَرِقَا حتى یَرِدَا عَلَىَّ الْحَوْضَ»

مسند الإمام أحمد بن حنبل؛ اسم المؤلف: أحمد بن حنبل أبو عبدالله الشیبانی الوفاة: 241 ، دار النشر: مؤسسة قرطبة – مصر، ج 3، ص 14

 ثقل اکبر کتاب خدا است. امام می گوید این حرف چیست مسخره است این حرف ها را عوام می زنند، این ها را کسانی که اصلا شعور درک مقام امام را ندارند می زنند.

اول چیزی که از ذات اقدس ربوبی تجلی کرده از ذات اقدس بلا واسطه تجلی کرده وجود مقدس حقیقت محمدیه (صلوات الله علیه) است. و بعد قرآن هم از تجلیات وجود رسول اکرم است.

ببینید یک اسماء ذاتی و صفاتی داریم که آن اسماء ذاتی و صفاتی جز اهل بیت کسی از آن آگاه نیستند. یک اسماء مخلوقی داریم رحمان، رحیم، رازق و این ها.

یا در قرآن داریم:

(فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا)

و آنها که امور را تدبیر می‌کنند!

سوره نازعات (79): آیه 5

یک سری ملائکه تدبیر امور را انجام می دهند آیا مقام ائمه یا مقام ملائکه بالاتر است. یا اسرافیل مسئول تقسیم روزی ها است شما چطور در رابطه با اسرافیل حاضر هستید بپذیرید ولی مقام ائمه که قطعا و یقینا از مقام اسرافیل بالاتر است به قول اقای مصباح صد تا روایت به اسم احادیث نوری داریم فوق متواتر است.

پرسش:

ما وضعیت اسرافیل را نمی دانیم چطور است اما با امام زندگی می کنیم.

پاسخ:

امام یک حالت جسم ظاهری دارد که ما داریم می بینیم و آن که جسم ظاهری امام را هم تدبیر می کند روح مقدس امام است که آن مشیة الله می شود.

«إِرَادَةُ الرَّبِّ فِی مَقَادِیرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَیْکُمْ وَ تَصْدُرُ مِنْ بُیُوتِکُم‏»

الکافی (ط - الإسلامیة)؛ نویسنده: کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، محقق/ مصحح: غفارى على اکبر و آخوندى، محمد، ناشر: دار الکتب الاسلامیة، ج4، ص577، بَابُ زِیَارَةِ قَبْرِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ (علیه السلام)، ح2

« تَهْبِطُ إِلَیْکُمْ» نه به جسم شما جسم که ارزشی ندارد. دست و پا و این ها چه ارزشی دارند؟ آن که به من ارزش می دهد روح من است، عقل من است و فکر من است.

وقتی به صراحت می گوید: «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِی مَقَادِیرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَیْکُمْ وَ تَصْدُرُ مِنْ بُیُوتِکُم‏»؛ این متن زیارت امام حسین است که شیخ صدوق می گوید اصح الزیارات عندی من طریق الروایة است. دیگر از این بهتر!

«بِکُمْ یُنَزِّلُ الْغَیْثَ وَ بِکُمْ یُمْسِکُ السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ‏ إِلَّا بِإِذْنِهِ وَ بِکُمْ یُنَفِّسُ الْهَمَّ وَ یَکْشِفُ الضُّر بِکُمْ فَتَحَ اللَّهُ، وَ بِکُمْ یَخْتِمُ اللَّه‏»

المزار الکبیر (لابن المشهدی)؛ نویسنده: ابن مشهدى، محمد بن جعفر، ناشر: دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، محقق/ مصحح: قیومى اصفهانى، ص532

این عبارت ها که یکی دو تا نیست.

پرسش:

مفاهیم را ما تعبدی بپذیریم نه تحقیقی

پاسخ:

بله، همین تعبدی آن هم کفایت می کند، تعبدی را اول بپذیریم. مرحوم طباطبایی می گوید اول این ها را به صورت تصور بپذیریم بعد رفته رفته تصورات وارد قلب و عقل ما خواهد شد.

من به دوستان گفتم دو تا مقاله آقای مصباح در اینترنت تحت عنوان خلقت نوری اهل بیت دارد این ها را حتما ببینند یعنی اگر بنده بر شما حقی دارم همه دوستانی که این جا هستند حقم را حلال نمی کنم اگر کسی این دو تا مقاله را مطالعه نکند.

این خلقت نوری که جناب اقای مصباح (رحمت الله علیه) دارد مراتب وجودی اهل بیت را بیان کرده است. این دو تا مقاله را حتما حتما مطالعه کنید.

بنده تا به حال این جسارت را به کسی نکرده ام که بگویم حقی به گردن شما دارم رضایت نمی دهم حلال نمی کنم کسی که این دو تا مقاله را مطالعه نکند.

خیلی جالب است نور و وحی است ایشان می گوید این که عالم نور چه است و چه نیست.

البته بعضی جاها هم ما خودمان اشکال در فرمایش ایشان داریم ولی اشکالات علمی است شاید بعضی از مسائل است که ایشان می فرماید از روح حضرت زهرا (سلام الله علیها) بهشت آفریده شده است. بهشتی که جنة السموات والارض است.

حال آن که روایات صحیح داریم که رسول اکرم نوری آفرید نور به دو قسمت شد یک قسم به نام حضرت امیر و یکی هم به اسم حضرت زهرا. حضرت امیر حضرت رسول، از نور رسول الله زهرا آفریده شد از نور حضرت زهرا ائمه آفریده شدند. روایات صحیح ما داریم.

حالا اگر تعبیر به جنة السموات والارض است مقام حضرت زهرا خیلی بالاتر از این است که از نور او خدای عالم بخواهد بهشت را بیافریند. از نور خدمه حضرت زهرا خدا بهشت را می آفریند نه از نور حضرت زهرا.

این را شما حتما ملاحظه کنید این یک مقاله است. یک مقاله دیگر هم است "نور رسول الله نخستین نور"

پرسش:

بعضی از روایات می گوید بهشت از نور امام حسین آفریده شده است

پاسخ:

از نور امام حسین هم خلق شده باشد. در کل تعابیر حالا در رابطه با حضرت موسی (علی نبینا واله وعلیهم السلام)

(وَلَمَّا جَاءَ مُوسَى لِمِیقَاتِنَا وَکَلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِی أَنْظُرْ إِلَیکَ قَالَ لَنْ تَرَانِی وَلَکِنِ انْظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَکَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِی فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَکًّا وَخَرَّ مُوسَى صَعِقًا فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ سُبْحَانَکَ تُبْتُ إِلَیکَ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُؤْمِنِینَ)

و هنگامی که موسی به میعادگاه ما آمد، و پروردگارش با او سخن گفت، عرض کرد: «پروردگارا! خودت را به من نشان ده، تا تو را ببینم!» گفت: «هرگز مرا نخواهی دید! ولی به کوه بنگر، اگر در جای خود ثابت ماند، مرا خواهی دید!» اما هنگامی که پروردگارش بر کوه جلوه کرد، آن را همسان خاک قرار داد؛ و موسی مدهوش به زمین افتاد. چون به هوش آمد، عرض کرد: «خداوندا! منزهی تو (از اینکه با چشم تو را ببینم)! من به سوی تو بازگشتم! و من نخستین مؤمنانم!»

سوره اعراف (7): آیه 143

روایات صحیح داریم یکی از شیعیان امیر المؤمنین تجلی بر کوه کرد کوه تکه تکه شد حضرت موسی افتاد غش کرد. روایات صحیح داریم.

ببنید مشکل ما این است که ما امام را نشناختیم و بهترین کس برای معرفی امام بنده غیر از خود شخص امام (رضوان الله تعالی علیه) کسی را سراغ ندارم.

یعنی در این چهارده قرن کسی مثل کتاب مصباح الهدایه را ننوشته است بعید هم می دانم بعد از این کسی قبل از ظهور بتواند همچنین کتابی بنویسد.

ولی یک مقدار پیچیده است برای کسانی که عرفان نخوانده اند مشکل است ولی بهتر از آن کتاب آداب الصلاة امام است هرچه که آن جا امام آورده است این جا به صورت کوچه بازاری و عوام فهم در این کتاب آورده است.

یعنی تمام و عمده مطالب مصباح الهدایه را در این جا آورده است. جناب اقای مصباح هم در این دو تا مقاله شان تقریبا خیلی از مطالبی که ما نیاز داریم ایشان آورده است مخصوصا یک سخنرانی ایشان در مدرسه رشد داشته است

این سخنرانی ظاهرا به مناسبت عید غدیر بوده است خیلی کم است ده دوازده صفحه بیشتر نیست یک سخنرانی چهل دقیقه از ایشان است ولی همین هم مطالب خوبی دارد ولی کافی نیست.

آن مقاله اولی که عرض کردم مراتب وجودی ائمه (علیهم السلام) هست 50- 60 صفحه هست خیلی زیبا و امروزی شرح کرده است. مشکل اصلی ما همین تعابیری است که به قول این بزرگوار ما نگاه می کنیم به یک جسمی که چشم، گوش و دست دارد می خورد، می آشامد، راه می رود تصور می کنیم این که عالم را اداره می کند این هست نه. همین وجود جسمانی ائمه (علیهم السلام) هم تحت تدبیر آن وجود نورانی این ها است.

گرچه خود امام یک تعبیری دارد که وجود نورانی اش با این وجود جسمی هیچ تفاوتی ندارد یکی هستند این مرتبه تنزل آن مقام روحانی است که به صورت جسم در آمده است.

 تنزل هست نه تجافی مثلاً شما تصور کنید من یک مطلبی دارم علمی در ذهنم هست این علم را به شما منتقل می کنم شما هم به کسی دیگر منتقل می کنید آن هم به کسی دیگر آیا این علم که من منتقل می کنم چیزی از من کم می کند؟ نه. این را تنزل می گویند نه تجافی.

 یک دفعه این هست که از یک جایی این جا می آورید از آنجا هم پاک می کنید یا کات می کنید یک دفعه نه یک مطلب علمی را انتقال می دهید مطالب نوری هم به این شکل است.

یعنی در تمام عوالم، در عالم مشیت که تعبیر امام هست که عالم تدلّی ، عالم قاب و قوسین، عالم حقیقت محمدیه، عالم احدیت، عالم واحدیت، مقام نورانیت، مقام نوری و این ها که البته بعضی ها دارند مقام نورانیت همان مقام اعلای مشیت است. مقام نوری، وجود جسمانی حضرت است که در توسلات می گویند هیچ فرقی نمی کند شما خطاب به وجود جسمی داشته باشید به جسم شان متوسل نمی شویم به آن روحی که همان مقام مشیت

«إِرَادَةُ الرَّبِّ فِی مَقَادِیرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَیْکُمْ وَ تَصْدُرُ مِنْ بُیُوتِکُم‏»

این دیگر خیلی واضح و روشن است.

«إنّ اللهَ خَلَقَ الْأَشْیَاءَ بِالْمَشِیَّةِ وَ خَلَقَ الْمَشِیَّةَ بِنَفْسِهَا نَحْنُ مَشِیَةَ الله»

آن وقت این عبارت ها هم همه جا نیامده مثلاً شخصی خدمت امام می آید

«حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْقَضَاءِ وَ الْقَدَرِ فَقَالَ هُمَا خَلْقَانِ مِنْ خَلْقِ اللَّهِ وَ اللَّهُ‏ یَزِیدُ فِی الْخَلْقِ ما یَشاءُ وَ أَرَدْتُ أَنْ أَسْأَلَهُ عَنِ الْمَشِیَّةِ فَنَظَرَ إِلَیَّ فَقَالَ یَا جَمِیلُ لَا أُجِیبُکَ‏ فِی‏ الْمَشِیَّةِ.»

بصائر الدرجات فی فضائل آل محمّد صلّى الله علیهم؛ نویسنده: صفار، محمد بن حسن، مصحح: کوچه باغى، محسن بن عباسعلى‏، ناشر: مکتبة آیة الله المرعشی النجفی‏، ج1، ص240

چند تا مسئله درباره جبر و تفویض سوال می کند

 «وَ أَرَدْتُ أَنْ أَسْأَلَهُ عَنِ الْمَشِیَّةِ»

 می گوید در رابطه با مشیت سوال دارم حضرت فرمود:

«فَنَظَرَ إِلَیَّ فَقَالَ یَا جَمِیلُ لَا أُجِیبُکَ فِی الْمَشِیَّةِ.»

گفت در رابطه با مشیت جواب نمی دهم.

 یعنی طرف درک ندارد یعنی در آن حد نیست بتواند درک کند

«لَوْ عَلِمَ أَبُوذَرٍّ مَا فِی قَلْبِ سَلْمَانَ لَقَتَلَه‏»

الکافی (ط - الإسلامیة)؛ نویسنده: کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، محقق/ مصحح: غفارى على اکبر و آخوندى، محمد، ناشر: دار الکتب الاسلامیة، ج2، ص332

وقتی که به خانه حضرت زهرا حمله می کنند همه بال بال می زنند عمار می گوید من یک دستم در شمشیر بود چشم هایم به لب های حضرت علی بود و نگاه می کردم که اشاره کند شمشیر بزنم ولی سلمان خیلی راحت نشسته بود هیچ، آرام آرام چون می داند بر این که ارادة الله این است حضرت علی، تابع ارادة الله است. صدیقه طاهره تابع ارادة الله است. شناخته ولذا در میان این همه اصحاب فقط سلمان «منا اهل البیت» شده چرا؟ به خاطر معرفت.

ابوذر به آن جا نرسید، عمار به آن جا نرسید، مالک به آن جا نرسید هیچ کدام از این ها به آن جا نرسیدند مگر یک مقداری معرفت ها بالا برود آن که واقعاً به مرحوم امام توفیق داد که توانست بعد از 1400 سال یک نظام مبتنی بر فقه اهل بیت تأسیس کند آن مقام معرفتی حضرت امام بود. نه مرجعیتی او، نه روشنفکری او.

بعضی از اولیاء الله، البته بعضی چیزها را نمی شود نقل کرد. می گویند امام در مکاشفه یا در تشرف و این ها به او امر شده بود که شما باید این را انجام بدهید موظف هستید «بلغَ ما بلغ»

صحبت های امام را در سال 42 و بعد آن ببینید که آن زمان کسی جرأت نمی کرد علیه شاه حرف بزند چند روز پیش تلویزیون از سخنرانی های امام در سال 42 را پخش می کرد واقعاً آدم بدنش می لرزد که این مرد چه کسی است؟ شاهی که از دهانش آتش می بارد به صغیر و کبیر رحم نمی کند به سیاه و سفید رحم نمی کند این طور حرف زدن، این طور علیه آمریکا حرف زدن، این طور علیه کاپیتالیسیون حرف زدن غیر از این که معرفت بالا رفته می داند

«لا مؤثر فی الوجود الا الله؛ لیس فی الدار غیره دیّار لا حول ولا قوة الا بالله العلی العظیم»

ما هنوز به این جا نرسیدیم من که حرف می زنم تصور کنم من هستم دارم حرف می زنم من هستم دارم نماز می خوانم من هستم دارم راه می روم یعنی ما همین «ماشاء الله لا حول ولا قوة الا بالله» را به خوبی بتوانیم درک بکنیم که تمام حرکات مان، حرف زدن مان، فکرمان، حتی نبض قلب مان و این ها را به تعبیر امام، اسم الله بدانیم همه این ها به حول و قوه الهی دارد می چرخد نه با اراده ما.

اگر این را خوب بتوانیم درک کنیم تازه به اولین پله ایمان رسیدیم که هزار تا پله دارد نهصد و نود و نه تا هم باقی است اولش «لا حول ولا قوة الا بالله العلی العظیم» است.

«بحول الله و قوّته اقوم و اقعد و ارکع و اسجد وأکل و أمشی و أنام و...»

یا:

(وَمَا رَمَیتَ إِذْ رَمَیتَ وَلَکِنَّ اللَّهَ رَمَى)

و این تو نبودی (ای پیامبر که خاک و سنگ به صورت آن ها) انداختی؛ بلکه خدا انداخت!

سوره انفال (8): آیه 17

(وَإِنْ تُصِبْهُمْ حَسَنَةٌ یقُولُوا هَذِهِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَیئَةٌ یقُولُوا هَذِهِ مِنْ عِنْدِکَ قُلْ کُلٌّ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ)

و اگر به آنها [= منافقان‌] حسنه (و پیروزی) برسد، می‌گویند: «این، از ناحیه خداست.»و اگر سیئه (و شکستی) برسد، می‌گویند: «این، از ناحیه توست.» بگو: «همه اینها از ناحیه خداست.»

سوره نساء (4): آیه 78

  (مَا أَصَابَکَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ وَمَا أَصَابَکَ مِنْ سَیئَةٍ فَمِنْ نَفْسِکَ)

(آری،) آنچه از نیکیها به تو می‌رسد، از طرف خداست؛ و آنچه از بدی به تو می‌رسد، از سوی خود توست.

سوره نساء (4): آیه 79

آیات را یک مقداری خوب حل کنیم دیگر به روایات نمی خواهد برسیم

 (وَهُوَ مَعَکُمْ أَینَ مَا کُنْتُمْ)

و هر جا باشید او با شما است

سوره حدید (57): آیه 4

(فَأَینَمَا تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ)

و به هر سو رو کنید، خدا آنجاست!

سوره بقره (2):‌ آیه 115

روی این آیات یک مقداری فکر کنیم تفاسیر را نگاه کنیم احادیث که در ذیل این ها آمده نگاه کنیم خیلی از مسائل برای مان حل است عرض کردم مشکل اصلی مان این است که روی مسئله شناخت امام که در حقیقت شناخت امام، شناخت الله است.

در آداب الصلاة، صفحه 183 خدای عالم تمام کمال ذاتی، کمالات صفاتی، کمالات اسمائی و کمالات افعالی را در وجود مقدس محمد و آل محمد (صلوات الله علیهما) قرار داده است.

در رابطه با بحث ولایت فقیه که این بحث چه هست این را از صحیفه امام برای تان بخوانم پرتال جامع امام خمینی، حدود اختیارات و حکومت اسلامی، دقت کنید بعد ما تعدادی از روایاتی که تقریباً می شود گفت خیلی وسیع تر از این که امام در این جا آورده می آورد آن زمانی که مقام معظم رهبری رئیس جمهور بود در نماز جمعه یک فرمایشاتی داشتند بعد امام (رضوان الله تعالی علیه) در 16 دی 66 نامه ای به ایشان می نویسد:

«از بیانات جنابعالی در نماز جمعه این طور ظاهر می شود که شما حکومت را به معنای ولایت مطلقه ای که از جانب خدا به نبی مکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) واگذار شده و اهمّ احکام الهی است و بر جمیع احکام شرعیه الهیه تقدم دارد صحیح نمی دانید و تعبیر به آن چه که اینجانب گفته ام حکومت در چارچوب احکام الهی دارای اختیار است به کلی بر خلاف گفته های این جانب بود. اگر اختیارات حکومت در چارچوب احکام فرعیه الهیه است باید عرض حکومت الهیه و ولایت مطلقه مفوضه به نبی اسلام یک پدیده بی معنا و محتوا باشد و اشاره می کنم به پیامدهای آن هیچ کس نمی تواند ملتزم به آن ها باشد، مثلاً آن خیابان کشی ها که مستلزم تصرف در منزلی است یا حریم آن است در چارچوب احکام فرعیه نیست. نظام وظیفه، اعزام الزامی به جبهه ها برای جلوگیری از ورود و خروج ارز، جلوگیری از ورود یا خروج هر نوع کالا و منع احتکار غیر از یکی دو سه موردی که در روایت هست و گمرکات، مالیات، جلوگیری از گرانفروشی، قیمت گذاری، جلوگیری از پخش مخواد مخدر و منع اعتیاد به هر نحو غیر از مشروبات الکلی و حمل اسلحه به هر نوع باشد و صدها امثال آن که از اختیار دولت است بنا بر تفسیر شما خارج است و صدها امثال این ها. باید عرض کنم حکومت که شعبه ای از ولایت مطلقه رسول الله است یکی از احکام اولیه اسلام است نه ثانویه و مقدم بر تمام احکام فرعیه حتی نماز، روزه و حج است حاکم می تواند مسجد یا منزلی را که در مسیر خیابان است خراب کند پول منزل را به صاحبش رد کند (البته پولی که پول عرفی باشد نه پولی که صاحب خانه ادعا کند.) حاکم می تواند مساجد را در موقع لزوم تعطیل کند مسجدی که ضرار باشد در صورتی که رفع، بدون تخریب نشود خراب کند حکومت می تواند قراردادهای شرعی را که خود با مردم بسته است در موقعی که آن قرارداد مخالف مصالح کشور و اسلام باشد یک جانبه لغو کند و می تواند هر امری را چه عبادی، چه غیر عبادی که جریان آن مخالف مصالح اسلام است از آن مادامی که چنین است جلوگیری کند. حکومت می تواند از حج که از فرائض مهم الهی است در مواقعی که مخالف صلاح کشور اسلامی دانست موقتاً جلوگیری کند آن چه که گفته شده است تاکنون یا گفته می شود ناشی از عدم شناخت ولایت مطلقه الهی است. "عدم شناخت ولایت مطلقه الهی است" این جا ما مشکل داریم بعد ولایت مطلقه پیغمبر مشکل داریم این تسری کرده به ولایت مطلقه فقیه. آن چه که گفته شده است شایع است مضارعه، مضاربه و امثال آن ها با آن اختیارات از بین خواهد رفت صریحاً عرض کنم فرضاً چنین باشد این از اختیارات حکومت است و بالاتر از مسائلی است که مزاحمت نمی شوند ان شاء الله تعالی خداوند امثال جنابعالی که جزء خدمت به اسلام نظری ندارید در پناه خود حفظ فرماید.»

بنده هم عرض کردم در رابطه با تفاوت ولایت فقیه با ولایت امام و پیغمبر فقط در آن مواردی است که یک سری مسائلی است مختصات پیغمبر و معصوم است چیزی که مختصات معصوم است این قابل انتقال نیست این ها را ان شاء الله مفصل عرض می کنیم.

 مختصات ولی معصوم چه است؟ این ها قابل انتقال نیست من جمله ولایت تکوینی، ولایت تکوینی از مختصات امام است. یا بعضی از مسائل دیگر.

 آن ها که مختص امام معصوم است این قابل انتقال به ولی فقیه نیست آنچه از مختصات معصومین است تمام اختیارات معصوم منتقل می شود این اختیارات، این ولایتی است که معصوم یعنی ائمه از نبی مکرم دارند نبی مکرم از خدا دارد یعنی در حقیقت ولایت مطلقه الهی است به ولی فقیه منتقل می شود. الا ما خرج بالدلیل که از مختصات الله، نبی و معصوم است

«والسلام علکیم ورحمة الله»

 

 

 

 

 

 



Share
* نام:
* پست الکترونیکی:
* متن نظر :
  

آخرین مطالب
پربحث ترین ها
پربازدیدترین ها