شیخ طوسی رضوان الله عليه روایت کرده است که: از حضرت امام صادق علیه السلام از پدران گرامیش علیهم السلام نقل است که امیر المؤمنین علیه السلام روزی در فضای مسجد نشسته بود و مردم گرد او جمع بودند که مردی برخاسته و گفت: ای امیر المؤمنین چطور می شود که شما در مکانی هستی که خداوند شما را در آن مکان فرو آورده، در حالی که پدر تو به آتش در عذاب است؟ حضرت عليه السلام فرمود: خدا زبانت را ببرد! قسم به خدایی که محمد صلى الله عليه و آله را به پیامبری مبعوث فرمود، اگر پدرم تمام گناهکاران زمین را شفاعت کند خداوند آن را می پذیرد، مگر می شود که پدرم به آتش در عذاب باشد و فرزند او قسیم بهشت و جهنم باشد؟! قسم به آنکه محمد را به پیامبری مبعوث فرمود بی شک نور پدرم در روز قیامت همه انوار خلایق را خاموش و بی اثر می سازد جز پنج نور: نور محمد و نور من و نور حسن و نور حسین و نور نه فرزند از اولاد حسین. زیرا نور او از نور ما است، خداوند آن را دو هزار سال پیش از خلق آدم آفریده است.

الأمالی، شیخ طوسی، صفحه ۴۵۸-۴۵۹، حدیث ۵۹، طبع دار الكتب الإسلامية