نسخه موبایل
www.valiasr-aj .com
امام حسن و لقب عسکری
کد مطلب: 8338 تاریخ انتشار: 01 مهر 1402 - 08:16 تعداد بازدید: 6591
يادداشت » عمومي
استاد مهدی دقیقی شاهرودی
امام حسن و لقب عسکری

در عصر حکومت وخلافت متوکل عباسی سفاک ترین خلیفه بنی العباس ، ابومحمد حسن بن علی، امام یازدهم از ائمه دوازده گانه (علیهم السلام ) و سیزدهمین معصوم از چهارده معصوم (علیهم السلام )، در شهر پیامبر، مدینه منوره و در خانه ی پدرش امام هادی دهمین پیشوای جهان اسلام و از مادری دانشمند و پرفضیلت دیده به جهان گشود مادرش بانویی صالحه وپرهیزکار به نام سوسن یا حدیثه یا سلیل بود که مرتبه ای بس بلند داشت.

امام جواد(علیه السلام) در وصف او فرمودند: سلیل؛ یعنی بیرون کشیده از هر آفت و پلیدی و ناپاکی (بعد، از آینده او خبر داد و فرمود:) ای سلیل، زود است خداوند به تو، حجت خود را عطا فرماید که زمین را از عدل پر کند، بعد از آنکه از ستم پر شده باشد.» «سلیل» با امام هادی(علیه السلام) در سال ۲۳۱هـ .ق. ازداوج کرد و از ثمرات آن، طلوع خورشید درخشان امام حسن عسکری(علیه السلام) بود.

روز میلاد مبارک او به اتفاق اغلب سیره نویسان اسلامی در روز هشتم ربیع الثانی به سال ۲۳۲ هجری بود .

مدت کوتاه حیات امام به سه دوره تقسیم می گردد: تا چهار سال و چند ماهگی امام (و به قولی تا ۱۳ سالگی) از عمر شریفش در مدینه سر برده، تا ۲۳ سالگی به اتفاق پدر بزرگوارش در سامرا می زیسته تا اینکه پدر بزرگوارش امام هادی(علیه السلام) در ۲۸ جمادی الثانی، سال ۲۵۴هـ .ق. در ۴۰ سالگی به دست خلیفه عباسی «المعتز بالله» در شهر سامرا به شهادت رسید و پیکر پاکش در خانه مسکونی آن حضرت به خاک سپرده شد.

امام حسن علیه السلام تا ۲۹ سالگی یعنی شش سال و اندی پس از رحلت امام دهم (ع) در سامرا می زیست. امام حسن (علیه السلام) دارای القاب متعدّد بود که هر یک نشانه ای از کمالات بی کران دریای فضایل وجودی آن حضرت است. القاب آن بزرگوار عبارت است از:. صامت؛ خاموش بودن و جز یاد و ذکر خداوند، تعلیم و تربیت و هدایت کردن، لب نگشودن. . هادی؛ هدایت کننده به راه راست. . خالص؛ پاک از هر پلیدی و آلایش. . زکی؛ پاک نهاد و پاک سرشت . سراج؛ چراغ راهِ هدایت جویان در تیرگی ها.. تقی؛ پرهیزگار. عسکری؛ که مشهورترین لقب حضرت می باشد.

عسکری یا عسگری

بکار بردن صحیح واژه‌ها و اسامی ضرورتی است که گاهی با سهل‌انگاری و بی‌توجهی به اشتباهات بزرگی منجر می‌شود، یکی از این اشتباهات که بطور مداوم با آن مواجه هستیم بیان و یا نگارش “عسگری” به جای “عسکری” است .

آنچه به اهمیت رعایت صحیح نویسی وصحیح گویی در این لفظ می افزاید برداشتهای غلط معنایی از این دوعبارت است که دستمایه دشمنان دین وامامت امام عصر علیه السلام قرار گرفته وبدینوسیله این غلط اصطلاحی ولغوی را به دایره موضوع اعتقادی کشانده است.

شنیده می شود که گفته اند حسن عسگری عقیم بوده وفرزندی نداشته است وعبارت عسگری که لقب ایشان است به معنای عقیم و بی دانه می باشد فلذا همین شهرت به عقیم بودن دلیل بر عدم وجود فرزندی برای اوست. تاریخ گواه است که «عسکری» از مشهورترین القاب آن حضرت است؛ همان طور که امام هادی(علیه السلام) را به این لفظ لقب داده اندو عسکر محله ای بوده در شهر سامرا که لشکرگاه و محل توقف سپاه خلفای عباسی در آنجا قرار داشت.

خلفای عباسی برای زیرنظر داشتن فعالیتهای فرهنگی، علمی و سیاسی امام هادی(علیه السلام) ، آن حضرت را در سال ۲۳۶هـ .ق. از مدینه به سامرا انتقال و در محله عسکر سکونت دادند.چون امام حسن علیه السلام و پدر بزرگوارش امام هادی (ع) در محله عسکر قرارگاه سپاه در شهر سامرا زندگی می کردند و به عسکری لقب یافتند.(۱) واین لقب مشترک بین آن حضرت و پدرشان امام هادی(علیه السلام) می باشد وانها را عسکریین گفته اند.اگر بنا بود این لفظ به (گاف) نوشته یا تلفظ گردد می بایست امام هادی نیز عقیم می بود واز نعمت فرزند محروم تلقی می شد.از سوی دیگر عسکر لفظی عربی است و به معنای لشکر است.عسکری اسم منسوب است و منسوب به عسکر است و اصولا در زبان عربی حرف گاف وجود ندارد.پس آنچه صحیح است عسکری(با کاف) است نه عسگری.(با گاف).در به وجود آمدن شایعه عقیم بودن حضرت عوامل مختلفی چون خلفای عباسی،جعفر کذاب،وفردی به نام زبیری(۲)…تاثیری به سزا داشت.

این شایعه وعوامل حکومتی عباسی باعث گردیدند که عده قلیلی ازمسلمانان معتقد باشند که امام حسن عسکری فرزندی دارد و اوست مهدی موعود و غایب است. ولی طرفداران این عقیده، خیلی کم بودند، چنانکه نعمانی که در زمان غیبت صغری می زیسته می نویسد: این جمعیت کمی که در این عقیده پا بر جا ماندند همانهایی هستند که علی بن ابیطالب درباره شان می فرماید: «در پیمودن راه حق از کمی نفرات وحشت نکنید». (۳)

شایسته است گویندگان ونویسندگان ورسانه ها کمر همت را ببندند ودر ترویج کلمه صحیح عسکری به جای عسگری کوشش نمایند.

پی نوشت ها:

۱- صدوق، علل الشرایع، قم، مکتبه الطباطبائى، ج ۱، باب ۱۷۶، ص ۲۳۰ * صدوق، معانى الأخبار، تهران، مکتبه الصدوق – مؤسسه دار العلم، ۱۳۷۹ ه’. ق، ص ۶۵ * بحارالانوار، ج ۵۰، ص ۱۱۳، ح ۱.

۲- زبیربن بکاربن عبدالله بن مصعب بن ثابت بن عبدالله بن زبیر بن عوام )از علمای بسیار مشهور اهل تسنن در زمان امام حسن عسکری (ع) بود ودر انساب عرب تسلطی به کمال داشت متوکل عباسی اورابرای تعلیم وتربیت اولادش
به سامره آورد زبیر زمانی که درسامره بود نسبت به علوییون وخصوصا شخص امام حسن عسکری (ع) عداوت میورزید وشدیدا به علم وحسب ونسب حضرت وشهرت او رشک میبرد به دلیل شهرت زبیری در میان سنی مذهبان بسیاری از مردم حرف اوراکه گفته بود امام عقیم است قبول کردندو به مهدی نوعی معتقد گردیدند.

۳- غیبت نعمانی، ص ۹



Share
* نام:
* پست الکترونیکی:
* متن نظر :