ابن تيميه و افكار پليدش
ابن تيميه در سال 1263 ميلادى در حران از شهرهاى تركيه كنونى به دنيا آمد و در سال 1328 ميلادى وفات يافت.
روزنامه عرب زبان "احداث المغربيه" در مورد باورهاى اين مكتب چنين مى نويسد:
افكار ابن تيميه (مرگ 728هجرى) روشن و صريح است، او با انديشه و عقل به كلى مخالف است و خواستار الغاى عملكرد عقل از تمام شئون زندگى روزانه است و با فكر كردن و انديشيدن دشمن است، مگر اينكه آن فكر و انديشه در راستاى تأييد نقل باشند. در واقع او همه نمادها و مظاهر زندگى اين عصر را نفى مى كند. به نظر او مهم ترين مصلحت در اين است كه با كفار دشمن باشيم. براى او مهم نيست كه در اين راه غير مسلمان اذيت و آزار شوند و مسلمان نيز ضرر اقتصادى ببينند. او با اين كار، افكار تندروانه و نژادپرستانه و كراهيت را مورد تأييد قرار مى دهد و مى گويد:
اينكه برخى از پيامبر نقل كرده اند كه هركس كافرى را آزار دهد، من را آزار داده، اين يك دروغ بزرگ است.
شاگرد او ابن القيم الجوزى روايت كرده است: وزير اتار در اينكه يهوديان مى توانند بر دين خود باقى بمانند، به اين آيه استناد كرد:
»قل يا أيها الكافرون لا أعبد ما تعبدون و لا أنتم عابدون ما أعبد و...« و اين آيه از محكمات است و منسوخ نيست، ولى او با آنها در مورد تفسير اين آيه به جدل برخواست و گفت: آنها كافر هستند و جايگاه ابدى آنها جهنم است.
ابن تيميه مى گويد: كسانى كه به دين اسلام پايبند نيستند، دودسته اند؛ يا كافرند يا منافق و مردم پس از هجرت پيامبر (ص) تاكنون سه طبقه هستند: »مؤمن، منافق وكافر«. سپس او خون غيرمومن (منافق و كافر) را حلال شمرده و حتى در اين راه دسته ديگرى از مسلمانان مانند شيعيان دوازده امامى را كه از شيوه و روش فهم او از اسلام پيروى نمى كنند، نيز در زمره منافقان و كافران قرار مى دهد.
ابن تيميه از نظر شرعى ، قتل و سلب و اغتصاب و مصادره اموال و آزار زنان و كودكان و... را حلال اعلام مى كند. اما در مورد مسلمانان مانند شيعه بر حسب ابن تيميه، كفر آنها بزرگ تر و گناه آنها عظيم تر از كفار اصلى است و بنابراين مجازات آنها هم شديدتر از مجازات كفار اصلى است.
به هر حال اين برداشت فكرى ، نه براى فكر و نه براى فرهنگ و تمدن احترامى قايل نيست.
ابن تيميه در سال 1263 ميلادى در حران از شهرهاى تركيه كنونى به دنيا آمد و در سال 1328 ميلادى وفات يافت.
روزنامه عرب زبان "احداث المغربيه" در مورد باورهاى اين مكتب چنين مى نويسد:
افكار ابن تيميه (مرگ 728هجرى) روشن و صريح است، او با انديشه و عقل به كلى مخالف است و خواستار الغاى عملكرد عقل از تمام شئون زندگى روزانه است و با فكر كردن و انديشيدن دشمن است، مگر اينكه آن فكر و انديشه در راستاى تأييد نقل باشند. در واقع او همه نمادها و مظاهر زندگى اين عصر را نفى مى كند. به نظر او مهم ترين مصلحت در اين است كه با كفار دشمن باشيم. براى او مهم نيست كه در اين راه غير مسلمان اذيت و آزار شوند و مسلمان نيز ضرر اقتصادى ببينند. او با اين كار، افكار تندروانه و نژادپرستانه و كراهيت را مورد تأييد قرار مى دهد و مى گويد:
اينكه برخى از پيامبر نقل كرده اند كه هركس كافرى را آزار دهد، من را آزار داده، اين يك دروغ بزرگ است.
شاگرد او ابن القيم الجوزى روايت كرده است: وزير اتار در اينكه يهوديان مى توانند بر دين خود باقى بمانند، به اين آيه استناد كرد:
»قل يا أيها الكافرون لا أعبد ما تعبدون و لا أنتم عابدون ما أعبد و...« و اين آيه از محكمات است و منسوخ نيست، ولى او با آنها در مورد تفسير اين آيه به جدل برخواست و گفت: آنها كافر هستند و جايگاه ابدى آنها جهنم است.
ابن تيميه مى گويد: كسانى كه به دين اسلام پايبند نيستند، دودسته اند؛ يا كافرند يا منافق و مردم پس از هجرت پيامبر (ص) تاكنون سه طبقه هستند: »مؤمن، منافق وكافر«. سپس او خون غيرمومن (منافق و كافر) را حلال شمرده و حتى در اين راه دسته ديگرى از مسلمانان مانند شيعيان دوازده امامى را كه از شيوه و روش فهم او از اسلام پيروى نمى كنند، نيز در زمره منافقان و كافران قرار مى دهد.
ابن تيميه از نظر شرعى ، قتل و سلب و اغتصاب و مصادره اموال و آزار زنان و كودكان و... را حلال اعلام مى كند. اما در مورد مسلمانان مانند شيعه بر حسب ابن تيميه، كفر آنها بزرگ تر و گناه آنها عظيم تر از كفار اصلى است و بنابراين مجازات آنها هم شديدتر از مجازات كفار اصلى است.
به هر حال اين برداشت فكرى ، نه براى فكر و نه براى فرهنگ و تمدن احترامى قايل نيست.
ابن تيميه و تخريب اماكن مذهبي
ابن تيميه، 1308 ميلادى و ابن قيم جوزى ، 1350 و محمد بن عبدالوهاب، 1791 ميلادى ، هرگونه تصوير و مجسمه را به طور مطلق، حرام اعلام كرده بودند و بر اين اساس بود كه وهابى ها در سال 1816 ضريح و گنبد حرم امام حسين (علیه السلام) را تخريب و بيش از پنج هزار نفر را قتل عام كردند و در سال 1926 نيز وهابى ها، مقبره هاى بقيع را در مدينه از بين بردند.
ابن تيميه، 1308 ميلادى و ابن قيم جوزى ، 1350 و محمد بن عبدالوهاب، 1791 ميلادى ، هرگونه تصوير و مجسمه را به طور مطلق، حرام اعلام كرده بودند و بر اين اساس بود كه وهابى ها در سال 1816 ضريح و گنبد حرم امام حسين (علیه السلام) را تخريب و بيش از پنج هزار نفر را قتل عام كردند و در سال 1926 نيز وهابى ها، مقبره هاى بقيع را در مدينه از بين بردند.
ابن تيميه و تقسيم بندي اديان
ابن تيميه مي گويد: كساني كه به دين اسلام پايبند نيستند، دو دسته اند؛ يا كافرند يا منافق و مردم پس از هجرت پيامبر (ص) تاكنون سه طبقه هستند: "مؤمن، منافق وكافر". سپس او خون غيرمومن (منافق و كافر) را حلال شمرده و حتي در اين راه دسته ديگري از مسلمانان مانند شيعيان دوازده امامي را كه از شيوه و روش فهم او از اسلام پيروي نمي كنند، نيز در زمره منافقان و كافران قرار مي دهد. ابن تيميه از نظر شرعي، قتل و سلب و اغتصاب و مصادره اموال و آزار زنان و كودكان و... را حلال اعلام مي كند. اما در مورد مسلمانان مانند شيعه بر سب ابن تيميه، كفر آنها بزرگ تر و گناه آنها عظيم تر از كفار اصلي است و بنابراين مجازات آنها هم شديدتر از مجازات كفار اصلي است.
به هر حال اين برداشت فكري، نه براي فكر و نه براي فرهنگ و تمدن احترامي قايل نيست.
ابن تيميه مي گويد: كساني كه به دين اسلام پايبند نيستند، دو دسته اند؛ يا كافرند يا منافق و مردم پس از هجرت پيامبر (ص) تاكنون سه طبقه هستند: "مؤمن، منافق وكافر". سپس او خون غيرمومن (منافق و كافر) را حلال شمرده و حتي در اين راه دسته ديگري از مسلمانان مانند شيعيان دوازده امامي را كه از شيوه و روش فهم او از اسلام پيروي نمي كنند، نيز در زمره منافقان و كافران قرار مي دهد. ابن تيميه از نظر شرعي، قتل و سلب و اغتصاب و مصادره اموال و آزار زنان و كودكان و... را حلال اعلام مي كند. اما در مورد مسلمانان مانند شيعه بر سب ابن تيميه، كفر آنها بزرگ تر و گناه آنها عظيم تر از كفار اصلي است و بنابراين مجازات آنها هم شديدتر از مجازات كفار اصلي است.
به هر حال اين برداشت فكري، نه براي فكر و نه براي فرهنگ و تمدن احترامي قايل نيست.
سفيهان وهابيت با نام علما, وهابيت
علماء الوهابية دائما سفهاء ! لم ينج من سفاهتهم أحد حتى الصوفية المساكين !!
علماء الوهابية دائما سفهاء ! لم ينج من سفاهتهم أحد حتى الصوفية المساكين !!
