باسلام

دوست گرامي؛ هدف خلقت مربوط به ماست و خداوند اعمالش هدفدار است ولي هدف آنها براي ماست و او بي نياز است از هرچيز حتي هدفي كه مربوط به خودش باشد، هدف او عبادت كردن ما و به كمال رسيدن ماست و اين لطف او در حق ماست و لطف كردن به ديگري براي فايده اوست نه كسي كه لطفي انجام مي دهد.

مشكل اين است كه ما خدا را با اعمال خود قياس مي كنيم و حال آنكه ما بايد از حال و هواي ماديات و جسم خارج شويم تا بتوانيم تصوير درستي داشته باشيم.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

باسلام

دوست گرامي

خداوند خالق ماست و صاحب اختيار ما لذا براي خلق ما نيازي به اجازه ما ندارد به لحاظ عقلي هم دور است و محال زيرا اگر خداوند براي خلق ما نياز به اجازه ما مي داشت بايد موجود مي بوديم تا اجازه دهيم و براي موجود شدن نياز به اجازه ما بود پس اجازه ما متوقف بر وجود ماست و وجود ما متوقف بر اجازه ما و اين دور مصرح است و باطل.

خداوند اگر ما را بوجود آورده وسايل هدايت را هم در اختيار ما گذاشته است لذا نمي توان گناه و خطاي اختياري و عمدي خود را با اينگونه اعتراضات و خيالبافيها توجيه كرد.

بهتر است بجاي گشتن دنبال دليلي كه خدا را مقصر بدانيم خود را مقصر دانسته و به اشتباه خود اعتراف كنيم و از انحراف خود بازگرديم خداوند مهربان است و راه توبه را باز گذاشته است و از بازگشت بنده خود استقبال مي كند. او بنده گنهكاري كه به گناه خود اعتراف دارد و برگشته و به عفو خدا دل خوش كرده را از بنده اي كه اعمال خير انجام مي دهد ولي در دل، خود را به عملش دلخوش كرده بيشتر دوست دارد.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

باسلام

دوست گرامي

اينجا دو مطلب است كه لازم است با توضيحي آنها را از يكديگر جدا كرد:
ا. خدا كاري را براي مقصد و هدفي نميكند.
ب. از خدا كار بي مقصد و هدف صادر نميشود.
يعني فاعل، هدفي براي خود ندارد، گرچه براي فعل، هدف ضروري است، يعني خدا مقصد ندارد، گرچه براي جهان و افعال ما داشتن مقصد و هدف ضروري است. خدا مقصد و هدف ندارد، چون معناي مقصد داشتن و هدف دار بودن اين است كه فاعل، داراي كمال نباشد و چيزي را فاقد است و مي كوشد در كارش به مقصد برسد و به كمال نائل شود. كار، رابطه بين فاعل و هدف است كه فاعل توسط كارش به كمال و هدف نائل شود. اگر فاعل عين كمال محض و كمال نامحدود و مطلق باشد، كمالي جدا از فاعل فرض نميشود كه فاعل آن را نداشته باشد و بخواهد به آن دست يابد؛ زيرا هر كمالي فرض شود، در ذات فاعل به مطلق و نامتناهي بودن ذاتش، وجود دارد. نيز چون خداوند بي نياز است و بي نيازي عين ذات او است، كمبودي ندارد تا با عمل، كمبودش را ترميم كند و به هدف برسد. اما اين كه چون حكيم است، كار بي هدف از او صادر نميشود، براي آن است كه حكمت خداوند منشأ كار او است. اگر حكمت منشأ عمل شد، عمل داراي نظام خاص و هدف مخصوصي است.( آيت الله جوادي آملي، تفسير موضوعي قرآن كريم، مركز نشر فرهنگي رجا، چاپ دوم، ج 4، ص 580)
خداوند كارش خلقت است؛ براي خلق كردن كسي هم نياز به اجازه از او يا از ديگري ندارد؛ خداوند در قرآن مي فرمايد: لا يُسْئَلُ عَمَّا يَفْعَلُ وَ هُمْ يُسْئَلُونَ (انبيا/23) يعني هيچ كس نمى‏تواند بر كار او خرده بگيرد؛ ولى در كارهاى آنها، جاى سؤال و ايراد است‏؛ ‌با اين حال انسان را به هدف عبادت و رسيدن به كمال آفريد، و برترين كمال او را در صورتي قرار داد كه با اختيار خود به اين مهم برسد و براي كسي كه به اين هدف برسد اجر فراواني قرار داد؛‌ فردي كه در اين مسير قرار دارد را هم با ادوات فراوان همچون عقل، فطرت، پيامبران و كتب آسماني و وجدان ... كمك كرد و براي آزمايش ايمان او، وي را در برابر وساوس نفس اماره و شيطان جني و انسي قرار داد تا سنت امتحان صورت پذيرد كه تنها در اين صورت كمال واقعي خواهد بود با اين حال اگر او راه خلاف را برود و بر خلاف عقل و سنت و سخن صريح پيامبران و كتب آسماني، عملي را انجام دهد و بر اشتباهش اصرار بورزد عقاب و آتش، حق اوست و چنين عملي به هيچ وجه در مورد او ظلم نخواهد بود.
نمي دانيم چه چيزي براي شما حل نشده است ولي مهم اين است كه خدا ظلم نمي كند و در برابر نيكي افراد بالاتر از عدالت رفتار كرده و همه را از فضل خود بهره مند مي كند. چگونه در مورد خدايي كه ما را آفريده و همه چيز ما از آن اوست مي توان گفت: چرا ما را آفريد و ما را عقاب مي كند؟!!!
انسان در اصل خلقت اختياري ندارد و اصلاً وجود ندارد تا اختياري داشته باشد و اگر معتقد باشيم كه خدا در خلقت ما هم بايد از ما اجازه مي گرفت دور خواهد بود و دور عقلاً باطل است چون از طرفي وجود ما بسته به اجازه ماست و اجازه ما بسته به وجود ما!
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
(1)

باسلام

دوست گرامي انسان است كه نيازمند است و كارها را از روي نياز انجام مي دهد هر چند قبول اينكه انسان هر كاري را از روي نياز انجام مي دهد هم ممكن است مخدوش باشد.

خداوند بي نياز است و كارش از روي نياز نيست كار خداوند را نبايد با ديد انساني سنجيد اگر براي ما پذيرفتن يا تصور چرايي اعمال خدا سخت است بخاطر نقصي است كه در ما وجود دارد انتظار اين كه همه حكمتهاي اعمال خداوند نا متناهي را با اين وجود و عقل متناهي و محدود و ناقص و پر از شبهه و خرافه خود بفهميم بسيار انتظار نابجايي است.

دوست گرامي مشغول شدن به اين مسائل و غافل شدن از اعمال و وظائف، وسوسه شيطان است به هر دليلي كه خلق شده ايم ما خالقي داريم كه ما را آفريده و نعمتهاي فراواني به ما داده است حمد و سپاس او و عبادت او نوعي تشكر از او در مقابل نعمتهاي اوست كه هر عاقلي آن را لازم مي داند ارتباط با او و بدست آوردن دستورات او تنها از طريق انسانهاي پاك ممكن است و وجود خلوص و معجزات آن را به اثبات رسانده است حال وظيفه ما معلوم پس پرداختن به چنين موضوعي تا اين حد، و نپذيرفتن دلايل چيزي جز لج بازي نمي تواند باشد كه شما را از آن بر حذر مي داريم.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

با سلام

دوست گرامي
هدف داشتن به يكي از اين سه معنا است:
1. سودطلبي و جلوگيري از زيان: انسان در خود نيازها و كمبودهايي مي بيند كه انگيزه مي شوند تا فعاليت كند و نقص ها و و خواسته‏ ها را برطرف نمايد.
2. سود رساندن به ديگران: بدين گونه كه انسان در انجام كاري نخست هدفش سود رساندن به ديگران باشد، ولي در حقيقت هدف از آن كار تكامل معنوي و آرامش دروني خودش است، مثلاً پدري كه براي پرورش و آموزش فرزندش، خود را در رنج و زحمت قرار مي دهد و مي گويد كه هدفي جز نفع فرزند ندارم. در حقيقت هدفش اين است كه فرزندي نمونه داشته باشد. وي به خوبي مي داند كه داشتن فرزند خوب، از بزرگ‏ترين افتخارات و عالي‏ترين كمالات است. در اين گونه اهداف نيز انسان هدفش تكامل خويشتن است، ولي براي رسيدن به هدف خود به تكامل ديگري مي پردازد.
3. انجام دهنده كار منافع خودش را در نظر نگيرد، بلكه تنها به خاطر نفع رساندن به ديگري، كاري را انجام دهد، شبيه مادري كه خود را فراموش مي كند و به فرزند خويش عشق مي ورزد و با اشتياق به او رسيدگي مي كند
حال با توجه به اين سه نوع هدف بنگريم كه خداوند در آفرينش انسان و جهان كدام يك از اين سه نوع هدف را دنبال مي كند. قطعاً از نوع اوّل و دوّم نيست، چون خداوند بي نياز است. وقتي خدا را آن چنان شناختيم و دانستيم وجودي است كه از هر جهت بي نهايت و غني است و هيچ گونه نقص و نياز در ذات او راه ندارد، روشن مي شود كه هدف در كارهاي خدا فقط به معناي سوم است كه عبارت است از: رساندن فايده به مخلوقات خويش و تكامل همه جانبه و رفع نقص‏ها و نيازهاي آنان.
او نخواسته است نيازي از خود را برطرف كند، چون بي نياز است. او به آفرينش نپرداخت تا نقصي را از خود دفع كند، چون بي عيب و نقص است. خدا، جهان و انسان را آفريد تا همه به سوي كمال رهسپار شوند و قابليّت و قوه نهفته در خويش را به كمال و فعليّت رسانند. جهان را آفريد تا انسان براي رفع نيازهاي خويش و درك كمالات از آن بهره‏ گيري كند. انسان را آفريد و به او اراده عطا كرد تا با اختيار خويش راه كمال پويد و خود را از نقص‏ها پاك كند
و همه را براي تكامل انسان خلق كرد و انسان را براي قرب خداوندي.
قرآن مي فرمايد: "و ما خلقت الجن و الانس الاّ ليعبدون؛ جن و انس را جز براي بندگي و اطاعت نيافريدم". تا از اين طريق آن‏ها به كمال برسند و در خلقت انسان فرمود: "افحسبتم انّما خلقناكم عبثاً و انّكم الينا لا ترجعون؛آيا پنداشتيد كه شما را عبث و بيهوده آفريديم و شما به سوي ما باز نمي‏ گرديد"؛ يعني آيا مي پنداريد كه به سير تكاملي خود به سوي يك واقعيّت مطلق ادامه نمي‏ دهيد و به سوي خدا باز نمي‏ گرديد؟
نيز فرمود: "الّذي خلق الموت و الحياة ليبلوكم ايّكم احسن عملاً؛خداوند مرگ و زندگي را آفريد تا شما را بيازمايد كه كدام نيكوكارتريد". يعني انسان را خلق كردو او را در جهان آزمايش و ابتلا قرار داد تا انسان با اختيار و اراده خود حركت تكاملي خويش را بپيمايد.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

با سلام

دوست گرامي

براي رسيدن به جواب درباره هدف خلقت انسان، ضروري است بدانيد كه:

اولا: صفات كماليه خدا اقتضا دارد جهان به گونه‌اي آفريده شود كه در مجموع بيشترين كمال و خير ممكن را داشته باشد; يعني از بركت نظام احسن كه بر جهان آفرينش حاكم است‌، انساني كه از مادة زميني خلق شده‌، بتواند با پيمودن راه تكامل به گوهري آسماني و شريف تبديل شده‌، از نظر مراتب كمال از هر موجود ديگر برتري يابد و به خدا تقرب جويد.
خلق جمادات و نباتات و حيوانات و... در راستاي پيدايش نظام احسني است كه در مجموع زمينة رشد انسان را فراهم مي‌آورد.
اين پرسش‌، سابقة ديرينه‌اي دارد و مانند برخي از مسائل فلسفي‌، براي همگان مطرح است‌. غالب انسان‌ها مايلند بفهمند كه هدف خلقت خودشان و يا مجموعه انسان‌ها چيست‌؟
اين پرسش براي افرادي به صورت يك عقدة "لاينحل‌" در مي‌آيد كه دايره هستي را به جهان ماده منحصر مي‌نمايند و مرگ را پايان زندگي بشر مي‌دانند و عالمي به نام "رستاخيز" و سرايي به عنوان "آخرت‌" را نمي‌پذيرند; امّا كساني كه زندگي مادّي را براي انسان‌، منزلي از منازل زندگي بشر مي‌دانند و به دنبال اين جهان به سراي ديگري معتقدند و اين جهان را روزنه و پلي براي نيل به ابديت مي‌دانند، پاسخ به اين پرسش‌، آسان است و بر فرض اگر هدف از آفرينش انسان را در اين جهان نتوانند بدانند، هدف از خلقت را در جهان ديگر و در زندگي ابدي‌، جست‌وجو مي‌كنند و مي‌گويند: "هدف خلقت انسان‌، در اين جهان‌، آماده كردن او براي يك زندگي ابدي و جاوداني است كه خود، هدف و مطلوب نهايي است‌."
بعد از ذكر اين مقدمه‌، به طور اجمال به بررسي هدف‌ِ آفرينش مي‌پردازيم‌:
براي خلقت و آفرينش‌، دو هدف مي‌توان تصور كرد:
نخست‌: هدف متوسط; دوم‌: هدف غايي و عالي‌
با مراجعه به آيات قرآن و روايات اهل‌بيت‌:، روشن مي‌شود كه هدف متوسطِ خلقت‌، عبادت و بندگي خداست‌. اين مطلب‌، در همة پديده‌هاي عالم‌، ساري و جاري است‌. خداوند، دربارة همة اشياي مادّي عالم مي‌فرمايد: "...وَ إِن مِّن شَي‌ْءٍ إِلآ يُسَبِّح‌ُ بِحَمْدِه‌ِ وَ لَـَكِن لآ تَفْقَهُون‌َ تَسْبِيحَهُم‌ْ..." (اسرأ، 44) همه موجودات‌، تسبيح خدا مي‌گويند; امّا شما تسبيح آنان را نمي‌فهميد." و دربارة انسان و جن‌ّ نيز مي‌فرمايد: "وَ مَا خَلَقْت‌ُ الْجِن‌َّ وَ الاْنس‌َ إِلآ لِيَعْبُدُون‌ِ".(ذاريات‌،56)
آفرينش انسان و جن‌ّ براي بندگي است‌. بنابراين‌، از ديدگاه وحي‌، همه هستي تسبيح‌گوي ذات اوست‌!(ر.ك‌: ترجمة الميزان‌، موسوي همداني‌;، ج 18، ص 612ـ614، بنياد علمي و فرهنگي علامه طباطبايي‌;.)
امّا هدف عالي و غايي‌، وصول به مبدأ نور هستي است‌; يعني منتهي‌اليه سير مخلوقات‌، اوست‌: "وَ أَن‌َّ إِلَي‌َ رَبِّكَ الْمُنتَهَي‌َ".(نجم‌،42) انتهاي سير انسان به سوي پروردگار است‌: "إِن‌َّ إِلَي‌َ رَبِّكَ الرُّجْعَي‌ََّ".(علق‌،8) بازگشت همگان به سوي خداست‌: "إِنَّا لِلَّه‌ِ وَ إِنَّـآ إِلَيْه‌ِ رَ َجِعُون‌".(بقره‌،156) همه اين آيات‌، غايت سير را روشن مي‌كند. البته رسيدن به خدا، همان به كمال مطلق رسيدن مخلوقات است‌. هنگامي پديده‌هاي هستي كمال آخِر خود را مي‌يابند كه به قرب الهي برسند. پس روشن شد هدف غايي خلقت‌، به كمال رسيدن همة موجودات و رسيدن انسان به مقام قرب الهي است‌.
در اين‌جا دو مطلب ديگر را نيز بايد مورد توجه قرار داد:
نخست اين‌كه خداي متعال‌، فياض به تمام معناست و باران رحمت او هميشه بر بندگان مي‌بارد و مانعي هم براي آن نمي‌توان تصور كرد; به ديگر سخن‌، مقتضي موجود و مانع مفقود است‌; پس بايد خلق كند; چون لازمة ذات او خلاقيت و فياض بودن است‌.
دوم اين‌كه آيا خدا در آفرينش‌، ذي‌نفع است يا نه‌؟ در پاسخ بايد گفت‌: منفعت و سود، به خلق بر مي‌گردد; نه به خالق‌; يعني خدا ذي‌نفع نيست‌; يا به عبارت ديگر، ناقص نيست كه با اين كار به كمال برسد; بلكه سود به مخلوق بر مي‌گردد.
من نكردم خلق تا سودي كنم‌بلكه تا بر بندگان جودي كنم‌
به ديگر سخن‌: آفرينش‌، احسان و فيض از جانب خدا نسبت به مخلوقات است و چنين آفرينشي حُسن ذاتي دارد و قيام به انجام دادن فعلي كه ذاتاً پسنديده است‌، جز اين‌كه خودِ فعل زيبا باشد، به چيز ديگري نياز ندارد; بنابراين اگر كسي بپرسد: چرا خالق منّان‌، دست به چنين كار پسنديدة با لذات زده است‌؟ در پاسخ بايد گفت‌: خداوند كه فيّاض علي‌الاطلاق است‌، (با توجه به اين‌كه مي‌توانست موجودي را خلق كرده‌، به كمال برساند) اگر چنين نمي‌كرد، جاي پرسش و ايراد بر او بود.
ممكن است اين پرسش نيز در ذهن انسان مطرح شود كه مگر خداوند نيازمند پرستش بندگان است‌؟
در پاسخ مي‌گوييم‌: همان‌طور كه مي‌دانيد، هدف از فعل‌، در خداوند متعال و انسان‌ها متفاوت است‌. هدف در افعال انسان عبارت است از فايده‌اي كه هنگام فعل‌، انسان در نظر مي‌گيرد و براي رسيدن به آن تلاش مي‌كند; يعني هدف انسان از فعاليت‌هايش دفع كمبودها و نيازمندي‌هاي خودش مي‌باشد; امّا درباره خداوند نمي‌توان گفت‌: هدف از فعل او تأمين نيازمندي‌ها و رفع نواقص است‌; زيرا خداي متعال به چيزي نياز ندارد تا براي تأمين آن كاري انجام دهد. او كمال مطلق است و هر كس هر چه دارد و هر بهره‌اي كه از هستي داشته باشد، از او گرفته است و در ذات خود فاقد چيزي نيست تا با انجام دادن كاري كامل شود; بلكه هدف از افعال خداوند، تناسب با ذات الهي داشتن يا رفع نياز بندگان است‌.
عبادت هم جزو اهداف آفرينش است و از اهداف متوسط براي رسيدن به كمال نهايي و غايي مي‌باشد و فايدة عبادت‌، تنها عايد بنده مي‌شود و او را پرورش داده‌، از نقص به كمال مي‌برد و در عبادت‌ِ بنده هيچ فايده‌اي براي خداوند متصور نيست‌.
بنابراين‌، همان‌طور كه اشاره شد، هدف غايي از آفرينش انسان‌، تكامل و وصول به رحمت الهي است و افرادي مي‌توانند از اين رحمت و فيض الهي استفاده كنند كه به نهايت درجة تكامل رسيده باشند; از اين رو، اثر تكامل‌، آرامش در سايه سار رحمت الهي است‌:
"وَ لاَ يَزَالُون‌َ مُخْتَلِفِين‌َ # إِلآ مَن رَّحِم‌َ رَبُّكَ وَ لِذَ َلِكَ خَلَقَهُم‌ْ; (هود، 118 و 119) آنان همواره در اختلافند; مگر آن‌چه پروردگارت رحم كند و براي همين ]رحمت‌[ آنان را آفريد."
كه اين باعث ورود به بهشت و زندگي جاودان داشتن در آن‌جا مي‌شود.(ر.ك‌: معارف قرآن‌، آية‌الله مصباح يزدي‌، 1ـ3، ص 155 ـ 179، مؤسسة در راه حق‌.)
چنان‌كه مولاي متقيان مي‌فرمايد: "بي‌گمان‌، خداي سبحان دنيا را مقدمه‌اي براي زندگي پس از آن قرار داده است و آن را براي مردم‌، بوتة آزموني شمرده است تا هر آن‌كه را نيكوكارتر است‌، باز شناسد. اين است كه ما براي دنيا آفريده نشده‌ايم و مأموريت‌مان تلاش در جهت آن نيست‌; بلكه براي آزمايش در دنيا نهاده شده‌ايم‌".(فرهنگ آفتاب‌، فرهنگ تفصيلي نهج‌البلاغة‌، عبدالمجيد معاديخواه‌، ج 1، ص 77، نشر ذره‌.) در پايان‌، مناسب است به "هدف نهايي‌" در كارهاي انسان نيز اشاره‌اي كنيم‌:
از ويژگي‌هاي هدف نهايي اين است كه هر چه باشد، چون و چرا نمي‌پذيرد; توضيح اين‌كه‌:
اگر از دانش‌آموزي بپرسيم‌: براي چه درس مي‌خواني‌؟ مي‌گويد: براي اين‌كه به دانشگاه راه يابم‌. باز اگر پرسش كنيم‌: دانشگاه را براي چه مي‌خواهي‌؟ مي‌گويد: براي اين‌كه دكتر يا مهندس شوم‌. مي‌گوييم‌: مدرك براي چه مي‌خواهي‌؟ مي‌گويد: براي اين‌كه فعاليت مثبتي انجام دهم و درآمد خوبي داشته باشم‌. باز اگر بپرسيم‌: درآمد خوب را براي چه مي‌خواهي‌؟ مي‌گويد: براي اين‌كه زندگي آبرومند و مرفهي داشته باشم‌. سرانجام مي‌پرسيم‌: زندگي مرفه و آبرومند براي چه مي‌خواهي‌؟ در اين‌جا مي‌بينيم‌، لحن سخن او عوض مي‌شود و مي‌گويد: خوب براي اين‌كه زندگي مرفه و آبرومندي داشته باشم‌; يعني همان پاسخ سابق را تكرار مي‌كند و اين پاسخ نهايي او به شمار مي‌رود. دليل آن هم اين است كه او همواره بر پاسخ پاياني خويش تأكيد خواهد كرد.
در اين‌جا هم وقتي گفته مي‌شود: هدف از آفرينش چيست‌؟ مي‌گوييم‌: براي تكامل انسان و دريافت رحمت خدا. اگر پرسيده شود: تكامل و قرب پروردگار براي چه منظوري است‌؟ مي‌گوييم‌: براي قرب به پروردگار! يعني اين هدف نهايي است و همه چيز را براي تكامل و قرب مي‌خواهيم‌; امّا قرب و دريافت‌ِ رحمت‌، ذاتاً ارزشمند است و ماوراي آن خوبي ديگري نيست‌.(تفسير نمونه‌، آية‌الله مكارم و ديگران‌، ج 22، ص 393، دارالكتب الاسلامية‌.)
ثانيا: دنيا راه است‌. راه نمي‌تواند هدف باشد. اگر هدف از آفرينش تنها زندگي در اين جهان باشد، لازم مي‌آيد كه جهان آخرت وجود نداشته باشد، نيكان پاداش داده نشوند و بدان به كيفر كردارشان نرسند، چون در دنيا نمي‌توان به طور كامل‌، پاداش نيكان و كيفر بدان را داد.استفاده از مطالب ستاد پاسخ گويي به مسائل ديني

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

باسلام

دوست گرامي؛ دليل خود را بيشتر توضيح دهيد؟ گويا مي خواسته ايد بفرماييد كه اگر خدا انسان را براي عبادت خلق كرده، با وجود عبادت فرشتگان چه نيازي به عبادت ما بوده است؟

اگر منظور شما اين است بايد بگوييم، اولاً خود قرآن تصريح دارد كه علت خلقت ما عبادت بوده است. مي فرمايد: وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُون‏؛ (من جنّ و انس را نيافريدم جز براى اينكه عبادتم كنند (و از اين راه تكامل يابند و به من نزديك شوند). ثانياً خداوند نيازي به عبادت ندارد؛ بلكه نياز خود ماست براي رسيدن به كمال. و خداوند به ما لطف كرده است كه ما را خلق كرده؛ عبادات ما هم حداقل كاري است كه ما مي توانيم در برابر نعمات الهي انجام دهيم.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات (1)